لاستیک مصنوعی ( انگلیسی: Synthetic rubber ) یا کائوچوی سَنتِتیک ( به فرانسوی: Caoutchouc synthétique ) گونه ای الاستومر مصنوعی است. این پلیمرها بیشتر از نفت خام مشتق می شوند. ظرفیت تولید لاستیک در جهان در حدود ۱۵ میلیارد کیلوگرم در سال می باشد، که بیش از دو سوم این ظرفیت، به تولید لاستیک مصنوعی تعلق دارد. درآمد جهانی حاصل از لاستیک های مصنوعی احتمالاً در سال ۲۰۲۰ به ۵۶ میلیارد دلار می رسد. [ ۱] لاستیک مصنوعی، درست مثل لاستیک طبیعی، در صنعت خودرو برای ساخت تایر، پروفیل در و پنجره، آب بندها مانند اورینگ و گسکت، شیلنگ، تسمه، پادری و کف پوش استفاده های زیادی دارد. لاستیک های مصنوعی طیف متفاوتی از خصوصیات فیزیکی و شیمیایی را نسبت به لاستیک های طبیعی ارائه می دهند، به همین دلیل می توانند قابلیت اطمینان یک محصول یا کاربرد خاص را بهبود بخشند. لاستیک های مصنوعی از دو جنبه اصلی، پایداری حرارتی و مقاومت در برابر روغن ها و ترکیبات مربوط به آن، نسبت به لاستیک های طبیعی برتری دارند. [ ۲]
مواد اولیه ای یا تکپارهایی که به طور عمده در تولید لاستیک ها مورد استفاده قرار می گیرند عبارت اند از: بوتادی ان، استایرن، اکریلونیتریل، کلروپرن، ایزو بوتیلن، ایزوپرن، اتیلن و پروپیلن.
استفاده گسترده از دوچرخه و به خصوص لاستیک های بادی آنها، که از دهه ۱۸۹۰ شروع شد، تقاضای بیشتری برای لاستیک ایجاد کرد. در سال ۱۹۰۹، تیمی به سرپرستی فریتس هوفمان، که در آزمایشگاه بایر در البرفلد آلمان کار می کرد، موفق به پلیمریزاسیون ایزوپرین، اولین لاستیک مصنوعی شد. [ ۳] [ ۴]
اولین پلیمر لاستیکی سنتز شده از بوتادین در سال ۱۹۱۰ توسط دانشمند روسی سرگئی واسیلژویچ لبدف ایجاد شد. این شکل از لاستیک مصنوعی، یعنی پلی بوتادین، زمینه را برای اولین تولید تجاری در مقیاس بزرگ توسط امپراتوری تزاری فراهم کرد، که در طول جنگ جهانی اول در نتیجه کمبود لاستیک طبیعی اتفاق افتاد. پس از پایان جنگ این شکل اولیه لاستیک مصنوعی دوباره با لاستیک طبیعی جایگزین شد، اما تحقیقات در مورد لاستیک مصنوعی ادامه یافت. ایوان استرومیسلنسکی روسی که در سال ۱۹۲۲ به نیویورک نقل مکان کرد در اوایل قرن ۲۰ تحقیقات اولیه قابل توجهی در مورد لاستیک مصنوعی و چند مونومر انجام داد. مشکلات سیاسی که ناشی از نوسانات زیاد در هزینه لاستیک طبیعی بود، منجر به تصویب قانون استیونسون در سال ۱۹۲۱ شد. این قانون در اصل یک کارتل ایجاد کرد که از قیمت لاستیک با تنظیم تولید پشتیبانی می کرد، اما عرضه ناکافی، به ویژه به دلیل جنگ، منجر به جستجوی انواع جایگزین لاستیک مصنوعی شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفمواد اولیه ای یا تکپارهایی که به طور عمده در تولید لاستیک ها مورد استفاده قرار می گیرند عبارت اند از: بوتادی ان، استایرن، اکریلونیتریل، کلروپرن، ایزو بوتیلن، ایزوپرن، اتیلن و پروپیلن.
استفاده گسترده از دوچرخه و به خصوص لاستیک های بادی آنها، که از دهه ۱۸۹۰ شروع شد، تقاضای بیشتری برای لاستیک ایجاد کرد. در سال ۱۹۰۹، تیمی به سرپرستی فریتس هوفمان، که در آزمایشگاه بایر در البرفلد آلمان کار می کرد، موفق به پلیمریزاسیون ایزوپرین، اولین لاستیک مصنوعی شد. [ ۳] [ ۴]
اولین پلیمر لاستیکی سنتز شده از بوتادین در سال ۱۹۱۰ توسط دانشمند روسی سرگئی واسیلژویچ لبدف ایجاد شد. این شکل از لاستیک مصنوعی، یعنی پلی بوتادین، زمینه را برای اولین تولید تجاری در مقیاس بزرگ توسط امپراتوری تزاری فراهم کرد، که در طول جنگ جهانی اول در نتیجه کمبود لاستیک طبیعی اتفاق افتاد. پس از پایان جنگ این شکل اولیه لاستیک مصنوعی دوباره با لاستیک طبیعی جایگزین شد، اما تحقیقات در مورد لاستیک مصنوعی ادامه یافت. ایوان استرومیسلنسکی روسی که در سال ۱۹۲۲ به نیویورک نقل مکان کرد در اوایل قرن ۲۰ تحقیقات اولیه قابل توجهی در مورد لاستیک مصنوعی و چند مونومر انجام داد. مشکلات سیاسی که ناشی از نوسانات زیاد در هزینه لاستیک طبیعی بود، منجر به تصویب قانون استیونسون در سال ۱۹۲۱ شد. این قانون در اصل یک کارتل ایجاد کرد که از قیمت لاستیک با تنظیم تولید پشتیبانی می کرد، اما عرضه ناکافی، به ویژه به دلیل جنگ، منجر به جستجوی انواع جایگزین لاستیک مصنوعی شد.
wiki: لاستیک مصنوعی