لاتین نویسی یا لاتین سازی ( به انگلیسی: latinization ) یا رومی نویسی یا رومی سازی ( به انگلیسی: Romanization ) در زبان شناسی به معنای تبدیل نوشتار از یک خط به خط لاتین است. لاتین نویسی شامل نویسه گردانی، برای نمایش متن، ترانویسی، یا گفتار یا هردوی آنهاست. خطِ لاتین امروزه در جهان نقشِ یک خطِ دوم را بازی می کند. به طوریکه در تابلوهایِ شهرها و خیابان ها یا نشانی هایِ اینترنتی در همهٔ کشورها وجود دارد. از سویِ دیگر تجربه نشان داده، که تلاش برایِ آموزشِ خواندن و نوشتن به میلیون ها تن از کودکان و نوجوانانِ ایرانی تبار در خارج از کشور به دلیلِ عدمِ تماسِ روزمره با خطِ فارسی، اغلب ناکارآمد از آب در می آید. به نظر می رسد که چاره ای برایِ برون رفت از این دشواری پیدا شده باشد، و آن به کارگیریِ خطِ لاتین در کنار یا به جای خطِ فارسی است.
کشورهای غربی برای استانداردسازی تلفظ متون کشورهای غیرلاتین زبان استاندارهای بسیاری تدوین کرده اند که از آن جمله می توان به لاتین نویسی الا - ال سی، DIN 31635، الفبای آوانگاری بین المللی اشاره کرد.
پس از ارایه چندی از الفباها و اصول غیررسمی که با شکست روبه رو شدند، لاتین نویسی پارسی برپایه یک دبیره نو با عنوان الفبای دوم برای زبان فارسی معرفی شد که دارای قواعد جامع و محکمی می باشد. در این شیوه نامه دوگانگی ها و ابهام ها از بین رفته است زیرا برای هر واج تنها یک نویسه وجود دارد و دیگر برای نگارش یک واج، چند حرف پیوسته مانند ch نیست. برای نمونه در این دبیره برای نگارش واج چ از نویسهٔ č استفاده می شود، پس واژهٔ چوب، čub نوشته می شود یا x برای خ، q برای غ و ق، w ( و ) در واژه هایی چون Nowruz. در این شیوه نامه مدرن افزون بر بکارگیری هر ۲۶ حرف الفبای انگلیسی، ۴ حرف دیگر برپایه حروف لاتین ( برای حروف چ، ش، ژ، آ ) افزوده شده تا برای هر واج، نویسه ای باشد؛ سه واج هفتکدار š , ž , č و یک واکه ماکرون دار ā بدین ترتیب الفبای دوم پارسی دارای ۲۹ حرف می باشد.
این شیوه نامه مورد توجه انجمن های ایرانیان بیرون کشور، تاجیک ها که خط شان سیریلیک بوده و حتی ایرانیان درون قرار گرفته و برپایه آن کتاب هایی آموزشی نیز برای نسل های سوم و چهارم ایرانیان مقیم خارج تهیه شده و حتی کتاب هایی چون دیوان حافظ، رباعیات خیام و دانش نامه کوچک ایران و نیز در نقشه های جدید جغرافیایی و… با این استاندارد لاتین نویسی شده اند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفکشورهای غربی برای استانداردسازی تلفظ متون کشورهای غیرلاتین زبان استاندارهای بسیاری تدوین کرده اند که از آن جمله می توان به لاتین نویسی الا - ال سی، DIN 31635، الفبای آوانگاری بین المللی اشاره کرد.
پس از ارایه چندی از الفباها و اصول غیررسمی که با شکست روبه رو شدند، لاتین نویسی پارسی برپایه یک دبیره نو با عنوان الفبای دوم برای زبان فارسی معرفی شد که دارای قواعد جامع و محکمی می باشد. در این شیوه نامه دوگانگی ها و ابهام ها از بین رفته است زیرا برای هر واج تنها یک نویسه وجود دارد و دیگر برای نگارش یک واج، چند حرف پیوسته مانند ch نیست. برای نمونه در این دبیره برای نگارش واج چ از نویسهٔ č استفاده می شود، پس واژهٔ چوب، čub نوشته می شود یا x برای خ، q برای غ و ق، w ( و ) در واژه هایی چون Nowruz. در این شیوه نامه مدرن افزون بر بکارگیری هر ۲۶ حرف الفبای انگلیسی، ۴ حرف دیگر برپایه حروف لاتین ( برای حروف چ، ش، ژ، آ ) افزوده شده تا برای هر واج، نویسه ای باشد؛ سه واج هفتکدار š , ž , č و یک واکه ماکرون دار ā بدین ترتیب الفبای دوم پارسی دارای ۲۹ حرف می باشد.
این شیوه نامه مورد توجه انجمن های ایرانیان بیرون کشور، تاجیک ها که خط شان سیریلیک بوده و حتی ایرانیان درون قرار گرفته و برپایه آن کتاب هایی آموزشی نیز برای نسل های سوم و چهارم ایرانیان مقیم خارج تهیه شده و حتی کتاب هایی چون دیوان حافظ، رباعیات خیام و دانش نامه کوچک ایران و نیز در نقشه های جدید جغرافیایی و… با این استاندارد لاتین نویسی شده اند.
wiki: لاتین نویسی