قیام های شیعیان دوره عباسی

[ویکی فقه] قیام های شیعیان دوره عباسی، به قیام هایی که علویان در دوران خلفای عباسی برای حق طلبی از خود نشان دادند، اطلاق می شود.
"عباسیان" با ادعای انتساب به خاندان پیامبر و شعار جلب رضایت و احقاق حقوق از دست رفته آنان قدرت را به دست گرفتند. گروهی از شیعیان پس از دوران سختی که در زمان امویان پشت سرگذاشته بودند به عباسیان که با شعار "الرضا من آل محمد" بر سرکار آمده بودند، امید بستند.بعدها رویگردانی عباسیان از این شعار و تحت فشار و شکنجه قرار گرفتن علویان موجب جدایی این دو جریان شد و قیام ها و شورش های مختلفی در نواحی مختلف در دوران خلفای عباسی به رهبری علویان سازماندهی شد.
انگیزۀ قیام ها
انگیزۀ اصلی این قیام ها در دست گرفتن حکومت و احقاق حقوق از دست رفته علویان و امر به معروف و نهی از منکر در مقابل حکومت ظلم و جور عباسی بوده است. هر چند انگیزه های غیرالهی نیز در مواردی دیده می شد، اما هدف بیشتر این قیام ها و افرادی که آن را همراهی می کردند اهداف اصلاحی بود، به هر حال درگیری بین دو حزب علوی و عباسی در قالب بحث های کلامی و ادبی آغاز شده و سرانجام به مرحلۀ عمل و میدان جنگ کشیده شد.
نخستین قیام علویان
نخستین قیام علوی در روزگار عباسیان در زمان خلافت منصور، قیام "محمد بن عبدالله بن حسن" در سال ۱۴۵ هـ ق بود که شیعیانش او را "نفس زکیه" و "المهدی" می نامیدند. محمد خلافت را حق خود می دانست از این رو با گروهی از یارانش از بیعت با سفاح، امتناع کرد. محمد موفق شد حمایت گروه زیادی از مردم مکه و مدینه از جمله فقیهانی چون مالک بن انس را به خود جلب کند.
دعوت به قیام مردم
...