قیام لهستان بزرگ (۱۹۱۹–۱۹۱۸). قیام لهستان بزرگ ( آلمانی: Großpolnischer Aufstand ) یا جنگ پوزنانیان ( Posnanian War ) یک قیام مسلحانه در لهستان بزرگ در برابر آلمان در سالهای ۱۹۱۸ تا ۱۹۱۹بود. این قیام تأثیر قابل توجهی بر معاهده ورسای داشت و به جمهوری دوم لهستان منتهی شد. قبل از دومین تجزیه لهستان در سال ۱۷۹۳ و تصرف شدن توسط پادشاهی پروس این کشور بخشی از اتحاد جمهوری های لهستان و لیتوانی بود.
بعد از تجزیه سوم لهستان در سال ۱۷۹۵، این کشور دیگر استقلال نداشت. از سال ۱۷۹۵ تا آغاز جنگ جهانی اول، چندین قیام ناموفق برای دست یابی به استقلال در این کشور صورت گرفته بود. در سال ۱۸۰۶ در لهستان قیامی صورت گرفت که بدنبال آن دوک نشین ورشو ایجاد شد این دوک نشین هشت سال دوام پیدا کرد ولی مجدداً میان پادشاهی پروس و روسیه تقسیم شد.
لهستان تحت حکومت سرکوبگر آلمان نازی، با تبعیض و ستم مواجه بود. لهستانی هایی که در مناطق بیشتری زندگی می کردند با مشکل آلمانی شدن و مصادره زمین هایشان روبرو بودند. آلمان ها می خواستند که آنها به استعمار تن بدهند.
در پایان جنگ جهانی اول، طرح چهار ده ماده ای وودرو ویلسون و ایده خود مختاری ملی با مخالفت قدرت های اروپایی، شامل آلمان و مستعمره آن لهستان قرار گرفت. سیاستمداران آلمانی در ۱۱ نوامبر ۱۹۱۸ مجبور به آتش بس شدند. همچنین آلمان با روسیه بلشویکی قرارداد برست لیتوسک را امضا کرده بود تا مشکلات مرزهای شرقی اش را حل کند.
معاهده برست لیتوسک به دولت آینده لهستان توجه نداشت، بنابراین از زمان امضای معاهده تا زمانی که معاهده ورسای در ژانویه سال ۱۹۲۰ به طور کامل تصویب شد، بسیاری از مسائل مربوط به قلمرو و حاکمیت این کشور هنوز حل نشده باقی مانده بود.
در اواخر سال ۱۹۱۸، وقتی که آلمان ها اعلام کردند می خواهند امپراتوری شان را با نظام جمهوری وایمار جایگزین کنند لهستانی ها با امید به داشتن حکومتی مستقل، برای قیام آماده شدند.
نیروهای شورشی شامل اعضای سازمان نظامی لهستان یک نیروی مسلح بنام گارد شهری را تشکیل دادند و این نیرو بعدها به عنوان گارد خلق تغییر نام داد. گارد خلق شامل بسیاری داوطلب بود که عمدتاً از رزمندگان جنگ جهانی اول بودند. اولین نیرویی که برای رسیدن به هتل «بازار»، از جایی که قیام آغاز شد، حرکت کرد یک نیروی ۱۰۰ نفره از رزمندگان خلق با فرماندهی آنتونی ویسوکی بود. عمده قوای نیروهای شورشی شورای خلق ( Naczelna Rada Ludowa ) نام داشت. در ابتدا بعضی از اعضای شورای خلق، از جمله کاپیتان استانیسلاو تاچک و ژوزف داور - موسنیکی، علیه قیام بودند، اما در ۹ ژانویه ۱۹۱۹ به حمایت از قیام تغییر عقیده دادند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفبعد از تجزیه سوم لهستان در سال ۱۷۹۵، این کشور دیگر استقلال نداشت. از سال ۱۷۹۵ تا آغاز جنگ جهانی اول، چندین قیام ناموفق برای دست یابی به استقلال در این کشور صورت گرفته بود. در سال ۱۸۰۶ در لهستان قیامی صورت گرفت که بدنبال آن دوک نشین ورشو ایجاد شد این دوک نشین هشت سال دوام پیدا کرد ولی مجدداً میان پادشاهی پروس و روسیه تقسیم شد.
لهستان تحت حکومت سرکوبگر آلمان نازی، با تبعیض و ستم مواجه بود. لهستانی هایی که در مناطق بیشتری زندگی می کردند با مشکل آلمانی شدن و مصادره زمین هایشان روبرو بودند. آلمان ها می خواستند که آنها به استعمار تن بدهند.
در پایان جنگ جهانی اول، طرح چهار ده ماده ای وودرو ویلسون و ایده خود مختاری ملی با مخالفت قدرت های اروپایی، شامل آلمان و مستعمره آن لهستان قرار گرفت. سیاستمداران آلمانی در ۱۱ نوامبر ۱۹۱۸ مجبور به آتش بس شدند. همچنین آلمان با روسیه بلشویکی قرارداد برست لیتوسک را امضا کرده بود تا مشکلات مرزهای شرقی اش را حل کند.
معاهده برست لیتوسک به دولت آینده لهستان توجه نداشت، بنابراین از زمان امضای معاهده تا زمانی که معاهده ورسای در ژانویه سال ۱۹۲۰ به طور کامل تصویب شد، بسیاری از مسائل مربوط به قلمرو و حاکمیت این کشور هنوز حل نشده باقی مانده بود.
در اواخر سال ۱۹۱۸، وقتی که آلمان ها اعلام کردند می خواهند امپراتوری شان را با نظام جمهوری وایمار جایگزین کنند لهستانی ها با امید به داشتن حکومتی مستقل، برای قیام آماده شدند.
نیروهای شورشی شامل اعضای سازمان نظامی لهستان یک نیروی مسلح بنام گارد شهری را تشکیل دادند و این نیرو بعدها به عنوان گارد خلق تغییر نام داد. گارد خلق شامل بسیاری داوطلب بود که عمدتاً از رزمندگان جنگ جهانی اول بودند. اولین نیرویی که برای رسیدن به هتل «بازار»، از جایی که قیام آغاز شد، حرکت کرد یک نیروی ۱۰۰ نفره از رزمندگان خلق با فرماندهی آنتونی ویسوکی بود. عمده قوای نیروهای شورشی شورای خلق ( Naczelna Rada Ludowa ) نام داشت. در ابتدا بعضی از اعضای شورای خلق، از جمله کاپیتان استانیسلاو تاچک و ژوزف داور - موسنیکی، علیه قیام بودند، اما در ۹ ژانویه ۱۹۱۹ به حمایت از قیام تغییر عقیده دادند.
