قوم لائو

لائو یا لائوسی ها قومی در جنوب شرقی آسیا هستند. اکثریت قریب به اتفاق مردم این قوم در لائوس ( حدود ۶٫۵ میلیون نفر ) و تایلند ( حدود ۱۵۰۰۰ ) زندگی می کنند. لائوهای تایلند در منطقه آیسان زندگی می کنند، اگرچه بسیاری از مهاجران آیسان در سایر نقاط کشور مانند بانکوک کار می کنند. لائوها به چندین گویش زبانی صحبت می کنند که لائو و ایسان نامیده می شود. این زدو اغلب به عنوان یک زبان واحد در نظر گرفته می شوند. بسیاری از مردم در ایسان ترجیح می دهند زبان خود را به جای لایو یا لائوسی، ایسانی بنامند. این نتیجه فشارهای «تایلندی سازی» در قرن بیستم است، اما هنوز روابط فرهنگی نزدیک زیادی بین مردم لائوتبار وجود دارد.
تاریخ لائوها با تاریخ هر دو بخش یعنی لائو و ایسان منطبق است. روند رخدادها در این دو منطقه در قرن نوزدهم متفاوت شد، زیرا شکست شورش وینتیان علیه سیام در سال ۱۸۲۷ منجر به جابه جایی عمده جمعیت از لائوس امروزی به ایسان شد. این امر لائوس را کم جمعیت کرد. انشعاب بین دو کشور با معاهدات فرانسه - سیام در سالهای ۱۸۹۳ و ۱۹۰۴ رسمیت یافت که ایسان و لائوس را به مرز بین سیام و هندوچین فرانسه تبدیل کرد.
از آن زمان، تایلند و لائوس هر دو در جهت کشورسازی و اتحاد ملی تلاش کرده اند و به این خاطر بر اقلیت های یکدیگر فشار آورده اند. در ایسان، این امر منجر به وفاداری بیشتر مردم محل به تایلند شده است، مفهومی که به عنوان تایلندی سازی شناخته می شود.
حدود ۳ میلیون لائو در لائوس زندگی می کنند که حدود نیمی از جمعیت آن کشور را تشکیل می دهد. لائوها حدود یک سوم جمعیت تایلند را تشکیل می دهند. علاوه بر لائو در ایسان و بانکوک، مردم لائو دیگری نیز در سراسر کشور پراکنده هستند، اما آنها در جمعیت عمومی تایلند جذب شده اند. جوامع کوچکی از مردم لائو نیز در کامبوج و ویتنام زندگی می کنند.
هم ایسان و هم لائوها از نظر اقتصادی فقیرند، که دلیل آن تا حدی به زمین های بایر و آب و هوای خشک منطقه ( به ویژه در ایسان ) برمی گردد. سیاست نیز مدت هاست که تأثیرگذار بوده است: دولت تایلند مدت هاست که ایسان مورد غفلت قرار داده است و تایلندی های دیگر نقاط تایلند نیز به مردم ایسان به دیده تحقیر نگاه می کنند. در لائوس، پس از به دست گرفتن قدرت در سال۱۹۷۵، حزب و دولت کمونیست برای مدت طولانی کشورداری را بر اساس اصول اقتصادی غیرقابل دوام ادامه دادند.