قناری اهلی

قناری اهلی نوعی پرنده است. این پرنده به دو صورت اهلی و وحشی وجود دارد و جثه ای کوچک دارد و طول بدن آن بین ۱۳ تا ۲۴ سانتی متر بوده و به طور متوسط در حدود ۱۷سانتی متر می باشد. بزرگ ترین گونه قناری، نژاد فری ایتالیایی Agi است که طول بدن آن به ۲۴ سانتی متر می رسد. این پرنده از خانواده سهره ها بوده و رنگ های متنوعی دارد. قناری مانند مرغ عشق و فنچ دانه خوار است. پای قناری دارای سه انگشت رو به جلو و یک انگشت رو به عقب می باشد؛ بنابراین برخلاف مرغ عشق بالا رونده نبوده و شاخه نشین محسوب می شود.
خاستگاه اصلی این پرنده «جزایر قناری» می باشد و در اواخر قرن پانزدهم میلادی اسپانیایی ها قناری را به عنوان یک پرنده زینتی به اروپا آوردند و از آن جا به سایر قاره های جهان راه یافت. جزایر قناری مجمع الجزایری مرکب از هفت جزیره در اقیانوس اطلس، نزدیک به ساحل مراکش است که در حال حاضر یکی از هفده منطقه خودمختار اسپانیا است. پایتخت آن «لاس پالماس» است. مراکش نیز بر این جزیره ها ادعای مالکیت دارد. نام قناری از نام این جزایر گرفته شده، چرا که این پرنده بومی این منطقه ( و نیز منطقه مادیرا ) است. نام منطقه از نام لاتین آن Insularia Canaria گرفته شده که به معنی «جزیره سگان» است. این نام را رومیان به خاطر سگ های وحشی که در آن جا پراکنده بودند به این جزایر دادند. جغرافی دانان عرب به این جزایر، «جزایر خالدات» می گفتند و معتقد بودند که این جزایر نقطه آغاز نصف النهار می باشند. قناری در این جزایر به صورت وحشی تا ارتفاع ۱۷۰۰ متری یافت می شود. قناری های وحشی در آن جا زندگی اجتماعی دارند و گاه تا صد عدد نیز با هم دیده می شوند. در قرن پانزدهم میلادی که این جزایر به تصرف اسپانیایی ها درآمد. سربازان اسپانیایی شیفته این پرنده وحشی شده و سعی کردند که تعدادی از آن ها را صید کرده و در قفس نگهداری کرده و در هنگام مراجعت به اسپانیا آن ها را به عنوان سوغات به همسران یا بستگان خویش هدیه کنند. در ابتدای امر این پرنده مختص افراد ثروتمند بود. بدین ترتیب در قرن پانزدهم اسپانیا به بزرگ ترین پرورش دهنده و صادرکننده قناری تبدیل شد و سال ها اسپانیایی ها قناری را از مجمع الجزایر قناری به اروپا صادر می کردند. در اسپانیا راهبان به کار تکثیر و پرورش و فروش این پرنده اقدام می کردند، اما آنان فقط قناری نر می فروختند، چون نمی خواستند کسی بتواند از این پرنده جوجه کشی کند و تجارب تکثیر آن را انحصاراً در دست خود داشتند، ولی در سال ۱۵۵۵ میلادی یک کشتی تجاری اسپانیایی که حامل تعداد زیادی از این پرنده های خوش الحان بود در نزدیکی سواحل ایتالیا و در مجاورت جزیره آلبا به گل نشست و ملوانان کشتی ناچار شدند پرنده های مزبور را آزاد کنند و چون جزایر سواحل ایتالیا از لحاظ آب و هوا با جزایر قناری چندان اختلافی نداشت، پرنده های مزبور در همان جا مسکن گزیده و به سرعت تکثیر و زاد و ولد کردند و تعداد آن ها رو به فزونی یافت و چندی نگذشت که اهالی محل متوجه این پرنده های خوش الحان شده و با نصب تله آن ها را صید کرده و به جوجه کشی از آن ها پرداختند و موفق شدند که آن ها را به کشورهای دیگر صادر نمایند و چندی نگذشت که سایر کشورهای اروپایی خصوصاً آلمان نیز به جرگه پرورش دهندگان قناری اضافه شدند و اندک اندک ملت های اروپایی با این پرنده خوش الحان آشنا شده و بدان علاقه مند شدند. به طوری که قبل از جنگ جهانی اول و دوم کشور آلمان بزرگ ترین تولیدکننده قناری در جهان بوده است ولی پس از جنگ دوم جهانی ایالات متحده آمریکا بزرگ ترین تولیدکننده این پرنده محسوب می گردد. بعدها رفته رفته پرورش این پرنده در کشورهای فرانسه و انگلیس متداول گردید و طبقه اشراف اروپا نیز به پرورش این پرنده اهتمام ورزیده و توجه خاصی بدان مبذول می کردند به صورتی که در تابلوهای نقاشی آن زمان، این پرنده در کنار صاحبان خود دیده می شود. در قرن نوزدهم میلادی ناپلئون به مصر حمله کرد و مصر را به تحت سلطه خود درآورد و بدین گونه مصریان نیز با پرورش و نگهداری این پرنده آشنا شده و از اولین ملت های مسلمان بودند که به نگهداری از آن پرداختند. مقدار زیادی از این گونه هنوز در طبیعت زندگی می کند