قلاء
لغت نامه دهخدا
قلاء. [ ق َ ] ( ع مص ) دشمن داشتن. سخت ناپسندیدن سپس گذاشتن. ( منتهی الارب ): قلا فلاناً... قلأاً؛ ابغضه و کرهه غایة الکراهة فترکه. ( اقرب الموارد ).
قلاء. [ ق َل ْ لا ] ( ع ص ) قلیه پز. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). || تابه قلیه ساز. ( منتهی الارب ). سازنده تابه قلیه پزی. ( ناظم الاطباء ). سازنده مقلات. تاوه گر. ( ملخص اللغات حسن خطیب ). تابه گر. ( مهذب الاسماء ).
قلاء. [ ق َل ْ لا ] ( اِخ ) ابراهیم بن حجاج. از محدثان است. ( از انساب سمعانی ).
قلاء. [ ق َل ْ لا ] ( اِخ ) احمدبن محمدبن علی بن ریاح. از راویان است. قلاء، لقب رجالی اوست. ( ریحانةالادب ج 3 ص 316 ).
قلاء. [ ق َل ْ لا ] ( اِخ ) سویدبن سعید. از راویان است. ( ریحانة الادب ج 3 ص 316 ).
قلاء. [ ق َل ْ لا ] ( اِخ ) علی بن محمد. از راویان است. ( ریحانة الادب ج 3 ص 316 ).
قلاء. [ ق َل ْ لا ] ( اِخ ) عمربن رباح. از راویان است. ( ریحانة الادب ج 3 ص 316 ).
قلاء. [ ق َل ْ لا ] ( اِخ ) محمدبن دراج. از راویان است. ( ریحانة الادب ج 3 ص 316 ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید