قطع موضوعی طریقی

[ویکی فقه] قطع ماخوذ در موضوع، به سبب طریق به واقع بودن آن را قطع موضوعی طریقی گویند.
قطع موضوعی طریقی، مقابل قطع موضوعی وصفی بوده و عبارت است از قطعی که به سبب طریق به واقع بودنش در موضوع دلیل شرعی اخذ شده است.
بررسی قطع در موضوع حکم شرعی
قطعی که در موضوع حکم شرعی اخذ شده است به دو لحاظ قابل بررسی است:۱. به لحاظ صفت بودن؛ ۲. به لحاظ طریق بودن. در نظر گرفتن خاصیت طریق بودن و کاشفیت به این معنا است که قطعی که در موضوع دلیل اخذ شده (موضوع به آن مقید گردیده) کاشف و آینه تمام نمای واقع است بی آن که در جهت کشف و نشان دادن واقع نقصی در آن تصور شود؛ به خلاف شک و ظن.
طریقه تشخیص قطع طریقیت
از دو راه می توان فهمید قطعی که در دلیل شرعی آمده است، طریقیت دارد:۱. از راه تصریح خود شارع، مانند آن که بگوید: «اذا قطعت بخمریة شی ء یجب علیک الاجتناب»، آن گاه به دنبال این خطاب، تصریح کند که این قطع تنها به سبب طریق و کاشف بودنش، در موضوع لحاظ شده است؛۲. از راه دلیل خارجی؛ برای مثال، شارع می گوید: «مقطوع الخمریة حرام»، ولی اجماع که یک دلیل خارجی است دلالت می کند بر این که قطع طریقیت دارد نه وصفیت.
فرق قطع طریقی با موضوعی طریقی
...