قطار مغناطیسی

قطار مغناطیسی یا مَگ لِو ( به انگلیسی: Maglev که از Magnetic levitation به معنای شناوری مغناطیسی گرفته شده است ) گونه ای سامانه ترابری توسط قطار است که از دو مجموعه آهنربا استفاده می کند: یک مجموعه برای بلند کردن و شناور کردن قطار بر روی ریل، و یک مجموعه برای رانش قطار به سمت جلو. مزیت این کار عدم وجود اصطکاک بین قطار و ریل است. قطار مغناطیسی در طول مسیرهای خاص «میان برد» ( معمولاً ۳۲۰ تا ۶۴۰ کیلومتر ) می تواند با قطار تندرو و هواپیماها رقابت کند.
در فناوری قطار مغناطیسی، دیگر واحدی تحت عنوان لوکوموتیو وجود ندارد و تنها یک بخش متحرک وجود دارد و آن خود قطار است. قطار در امتداد یک مسیر راهنمای آهنربایی حرکت می کند که ثبات و سرعت قطار را کنترل می کند. به حرکت درآوردن و شناورسازی به هیچ قطعه متحرکی نیاز ندارد. این کار با قطارهای خودکششی که دارای چندین قطعه متحرک در هر بوژی هستند، کاملاً در تضاد است. به همین دلیل قطارهای مغناطیسی ساکت تر و آرام تر از قطارهای معمولی بوده و قابلیت حرکت با سرعت های بسیار بالایی را دارند. [ ۲]
قطارهای مغناطیسی چندین رکورد سرعت ثبت کرده اند و شتاب های افزایشی و کاهشی آن ها بسیار بیشتر از قطارهای معمولی است؛ تنها محدودیت عملی، ایمنی مسافران و راحتی آن ها است. معمولاً توان مورد نیاز برای شناورسازی قطار مغناطیسی پرسرعت، درصد بسیاری از توان مصرفی کل آن نمی باشد. [ ۳] غلبه بر نیروی پسار هوا، که در سرعت های بالا افزایش می یابد، بیشترین انرژی موردنیاز را به خود اختصاص می دهد. ساخت سامانه قطارهای مغناطیسی بسیار گران قیمت تر از سامانه های معمولی می باشد، هر چند سادگی ساختار آن ها، هزینه ساخت و نگهداری قطارهای مغناطیسی را کاهش می دهد. [ نیازمند منبع]
قطار مغناطیسی شانگهای، که به عنوان Shanghai Transrapid نیز شناخته می شود، حداکثر ۴۳۰ کیلومتر در ساعت، سرعت دارد. این خط سریع ترین قطار عملیاتی مغناطیسی پرسرعت جهان است که برای اتصال فرودگاه بین المللی پودانگ شانگهای و حومه پودانگ طراحی شده است. این قطار مسافت ۳۰٫۵ کیلومتری را تنها در کمی بیش از ۸ دقیقه طی می کند. نخستین رونمایی از آن باعث جلب توجه گسترده مردم و رسانه ها شد و محبوبیت این شیوه از ترابری را افزایش داد. [ ۴] باوجود بیش از یک قرن تحقیق و توسعه، اکنون قطار مغناطیسی پرسرعت تنها در چین موجود است و سامانه های ترابری قطار مغناطیسی اکنون تنها در سه کشور ( ژاپن، کره جنوبی و چین ) فعال هستند. توجیه هزینه ها و خطرات مربوط به مگلو در برابر مزایای آن نسبتاً دشوار است، به ویژه در مکان هایی که دیگر روش های ترابری پرسرعت مرسوم مانند قطارهای تندرو موجود باشد.