قضیه کارنو

قضیه: کارنو ( به انگلیسی: Carnot's theorem ) در سال ۱۸۲۴ و توسط سعدی کارنو ارائه گردید. این قضیه که بیانگر بازده یک چرخه ترمودینامیکی است بیان می دارد که هیچگاه بازده یک چرخه ترمودینامیکی واقعی نمی تواند بیشتر از بازده یک چرخه کارنو که بین همان دو دما کار می کند باشد. از این قضیه می توان نتیجه گرفت که بازده یک چرخه کارنو که یک چرخه ایده آل است، همواره بیشترین بازده یک چرخه ترمودینامیکی بین دو دمای معلوم است. در نتیجه رابطه زیر در این شرایط بر قرار است:
در این رابطه TC دمای مطلق منبع سرد، TH دمای مطلق منبع گرم و η نشان دهنده بازده است. [ ۱]