قره العین

قُرَّة العین (قزوین ۱۲۳۳ ـ تهران ۱۲۶۸ق)
(فاطمه؛ ملقب به زرین تاج؛ متخلص به طاهره) شاعرۀ ایرانی، از پیروان علی محمد باب. دختر ملا صالح برغانی بود. نزد پدر، عمو و سایر علمای قزوین به تحصیل علم پرداخت . همزمان با ظهور جنبش شیخیه ، به عقاید شیخ احمد احسایی گرایید. به دعوت سید کاظم رشتی به کربلا رسید، وی فوت کرده بود لذا موفق به دیدار او نشد و در خانۀ او سکنی گزید. در کربلا و از سید کاظم رشتی لقب قرة العین گرفت. چون خبر دعوی سیدعلی محمد باب را شنید، به وی گروید و از او لقب طاهره گرفت و در شمار حروف حّی ، یعنی نخستین ۱۸ تنی که به باب گرویدند، درآمد و از این پس بی پروا در کربلا به تبلیغ و دعوت مردم پرداخت . اعمال او باعث اعتراض علمای کربلا شد و حاکم کربلا وی را به بغداد تبعید کرد. در ۱۲۶۳ق به ایران آمد و روانۀ قزوین شد. قتل عموی او، ملا تقی برغانی، معروف به شهید ثالث، در زمستان همان سال به دست بابیه ، و از طرفداران قرة العین، عرصه را بر او تنگ تر کرد و وی مجبور شد به خراسان عزیمت کند. او در بدشت در راه خراسان ، بی حجاب در جمع بابیان ظاهر شد و احکام اسلام را منسوخ و احکام باب را تا هر زمان که اعلام کند، واجب دانست و تا آن زمان تکلیف شرعی را از مردم ساقط کرد. پس از آن که نتوانست در خراسان به ملا حسین بشرویه ، از بزرگان بابیه بپیوندد، به همراه محمدعلی بارفروشی و همراهانش عازم بارفروش (بابل امروز) شد. در آن جا با صبح ازل ملاقات کرد و در جنگ های قلعه طبرسی (شوال ۱۲۶۴ـ جمادی الثانی ۱۲۶۵ق) شرکت داشت و پس از شکست بابیان در نور دستگیر شد. او را به تهران بردند و در خانه محمودخان، کلانتر تهران زندانی کردند و پس از سوء قصد بابیان به ناصرالدین شاه در ۱۲۶۸ق، او را در همان خانه خفه کردند و در چاه انداختند. او با تخلص طاهره شعر می گفت و نمونه هایی از اشعارش باقی است. اغلب شعرهایی که به وی منسوب است، از امّ هانی، عشرت شیرازی، عنن نسابه و صحبت لاری است. پاره ای از نامه ها و مقالاتش در ظهورالحق (۱۳۲۲ق) و کواکب الدریه فی مآثرالبهائیه (مصر، ۱۳۴۲ق) عبدالحسین آواره آمده است.