قربان پریموف ( ۱۸۸۰–۱۹۶۵ ) نوازنده تار اهل آذربایجان است.
او در اکتبر ۱۸۸۰ در شهر شوشی متولد شد. در ۱۵ سالگی، معلم خود صادق جان را در موسیقی مشایعت می کرد. در یکی از مجالس موسیقی اسلام عبدالله اف تارزنی او را دیده و او را در گروه موسیقی خود جای داد. جبار قاریاغدی اوغلو[ ۱] در یکی از مجالسی که در شهر گنجه نوازندگی او را دیده بود از اسلام عبدالله اف تقاضا کرد او را به شهر باکو دعوت کند.
او بیشتر از هر تارزن دیگر در کنار خواننده بزرگ آذربایجان خان شوشینسکی نواخته است. خان شوشینسکی می گوید:او را برای آخرین بار در ۱۰ اوت ۱۹۶۵ در تالار دولتی فیلارمونیک آکادمیک آذربایجان که برای بزرگداشت مسلم ماقمایف ( آهنگساز ) برگزار شد دیدم. او در مسیر موسیقی آذربایجان صاحب سبک و پیشکسوت بود. تار صدف کاری شده او در روی سینه اش و انگشتانش روی سیم ها موسیقی بی بدیل می نواخت. او در این کنسرت، گوشه رهاب را ۲۳ دقیقه نواخت بطوریکه با تشویق حضار ۳ مرتبه آن را نواخت. جانعلی اکبروف[ ۲] از او به نیکی یاد می کند. از وقتی خودم متوجه شدم عاشق موسیقی بودم. در منزل ما صفحه گرامافون زیادی وجود داشت. همیشه به آن ها گوش داده و آن ها را زمزمه می کردم. وقتی او را در پارک دیدم شروع بخواندن کردم. او صدای مرا شنید و با تارش مرا مشایعت کرد و گفت: پسرم تو روزی خواننده بزرگی خواهی شد. جانعلی اکبروف می گوید :سن ۵۰ سالگی برای او نقطه عطفی بود. در آن زمان مسابقه ای ترتیب داده شد بین دو تارزن حرفه ای آذربایجان و ارمنستان. تارزن ارمنی در دستگاه ماهور و قربان پریموف در گوشه بیات شیراز نواخت. او آنچنان سلیس و روان می نواخت که نوازنده ارمنی صحنه را ترک کرد. [ ۳]
جانعلی اکبروف[ ۲] می گوید اگر تشویق های او نبود شاید من هرگز خواننده نمی شدم. او خاطر نشان می کند که قربان پریموف هیچگاه از اصول و چهارچوب موسیقی فراتر نرفت. فریدون اکبروف می گوید او از معدود هنرمندانی بود که موسیقی آذربایجان را از عمق می شناخت و می گوید در آن زمان کمتر از میکروفون استفاده می شد ولی رسای صدای تار او آنچنان بود که نیازی به میکروفن نداشت. در سال ۱۹۳۰، او به عنوان هنرمند خلق آذربایجان شناخته شد. آخرین کنسرت او در سالن آکادمی دولتی آذربایجان در تاریخ ۱۰ اوت ۱۹۶۵ بود و ۱۹ روز بعد، مرگ او رخ داد. از شاگردان او که اهل اردبیل بود می توان به حسن اکبرزاده اردیموسی که مستقیماً پیش او آموزش تار دیده بود نام برد. او در ۲۹ اوت ۱۹۶۵ در شهر باکو و در پارک مفاخر باکو، به خاک سپرده شد. [ ۴]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاو در اکتبر ۱۸۸۰ در شهر شوشی متولد شد. در ۱۵ سالگی، معلم خود صادق جان را در موسیقی مشایعت می کرد. در یکی از مجالس موسیقی اسلام عبدالله اف تارزنی او را دیده و او را در گروه موسیقی خود جای داد. جبار قاریاغدی اوغلو[ ۱] در یکی از مجالسی که در شهر گنجه نوازندگی او را دیده بود از اسلام عبدالله اف تقاضا کرد او را به شهر باکو دعوت کند.
او بیشتر از هر تارزن دیگر در کنار خواننده بزرگ آذربایجان خان شوشینسکی نواخته است. خان شوشینسکی می گوید:او را برای آخرین بار در ۱۰ اوت ۱۹۶۵ در تالار دولتی فیلارمونیک آکادمیک آذربایجان که برای بزرگداشت مسلم ماقمایف ( آهنگساز ) برگزار شد دیدم. او در مسیر موسیقی آذربایجان صاحب سبک و پیشکسوت بود. تار صدف کاری شده او در روی سینه اش و انگشتانش روی سیم ها موسیقی بی بدیل می نواخت. او در این کنسرت، گوشه رهاب را ۲۳ دقیقه نواخت بطوریکه با تشویق حضار ۳ مرتبه آن را نواخت. جانعلی اکبروف[ ۲] از او به نیکی یاد می کند. از وقتی خودم متوجه شدم عاشق موسیقی بودم. در منزل ما صفحه گرامافون زیادی وجود داشت. همیشه به آن ها گوش داده و آن ها را زمزمه می کردم. وقتی او را در پارک دیدم شروع بخواندن کردم. او صدای مرا شنید و با تارش مرا مشایعت کرد و گفت: پسرم تو روزی خواننده بزرگی خواهی شد. جانعلی اکبروف می گوید :سن ۵۰ سالگی برای او نقطه عطفی بود. در آن زمان مسابقه ای ترتیب داده شد بین دو تارزن حرفه ای آذربایجان و ارمنستان. تارزن ارمنی در دستگاه ماهور و قربان پریموف در گوشه بیات شیراز نواخت. او آنچنان سلیس و روان می نواخت که نوازنده ارمنی صحنه را ترک کرد. [ ۳]
جانعلی اکبروف[ ۲] می گوید اگر تشویق های او نبود شاید من هرگز خواننده نمی شدم. او خاطر نشان می کند که قربان پریموف هیچگاه از اصول و چهارچوب موسیقی فراتر نرفت. فریدون اکبروف می گوید او از معدود هنرمندانی بود که موسیقی آذربایجان را از عمق می شناخت و می گوید در آن زمان کمتر از میکروفون استفاده می شد ولی رسای صدای تار او آنچنان بود که نیازی به میکروفن نداشت. در سال ۱۹۳۰، او به عنوان هنرمند خلق آذربایجان شناخته شد. آخرین کنسرت او در سالن آکادمی دولتی آذربایجان در تاریخ ۱۰ اوت ۱۹۶۵ بود و ۱۹ روز بعد، مرگ او رخ داد. از شاگردان او که اهل اردبیل بود می توان به حسن اکبرزاده اردیموسی که مستقیماً پیش او آموزش تار دیده بود نام برد. او در ۲۹ اوت ۱۹۶۵ در شهر باکو و در پارک مفاخر باکو، به خاک سپرده شد. [ ۴]
wiki: قربان پریموف