قرامانیان

قَرامانیان یکی از ملوک الطوائف ترکمن در آسیای کوچک بودند که از سدهٔ سیزدهم میلادی تا ۱۴۸۷ که برافتادند و حاکمیتی مستقل داشتند. همچنین به عنوان امارت قارامان و بیلیک قارامان ( به ترکی: Karamanoğulları Beyliği ) ، که در مرکز آناتولی جنوبی - مرکزی در حوالی استان قارامان امروزی بود. سلسله قارامانیان یکی از قدرتمندترین بیلیک ها در آناتولی بوده است.
معماری قارامانی 66 مسجد، 8 حمام، 2 کاروانسرا و 3 مدرس ساخته شده توسط قارامانیان تا به امروز باقی مانده است. نمونه های بارز معماری قارامانی عبارتند از: مدرسه هاسبی ( 1241 ) مسجد شرافتین ( قرن سیزدهم ) مدرسه هاتونیه ( قارامان ) مسجد و مقبره مولانا در قونیه در قرمان مسجد ابراهیم بیگ ( امارت ) در قرمان
کارامانیان اصل و نسب خود را از حجه سعدالدین و پسرش نوره صوفی بیگ که به دلیل حمله مغول در سال 1230 از اران ( تقریباً آذربایجان امروزی را در بر می گیرد ) به سیواس مهاجرت کردند .
قرامانیان از اعضای قبیله سالور ترکان اوغوز بودند .   به گفته محسن یازیجی اوغلو و دیگران، آنها از اعضای قبیله افشار بودند ،   که در شورش به رهبری بابا اسحاق شرکت کردند و پس از آن به کوه های توروس غربی در نزدیکی شهر لارنده رفتند و در آنجا خدمت کردند. سلجوقیان . _ نوره سوفی در آنجا به عنوان هیزم شکن کار می کرد. پسرش، کری الدین قرامان بیگ ، کنترل ضعیفی بر مناطق کوهستانی کیلیکیه به دست آورد. در اواسط قرن سیزدهم. با این حال، یک افسانه مداوم اما ساختگی ادعا می کند که سلطان سلجوقی روم ، کیقوباد اول ، در عوض یک سلسله قرامانی را در این سرزمین ها تأسیس کرد.
قارامان بیگ با تصرف قلعه هایی در ارمنک , موت, ارگلی , گولنار و سیلیفکه قلمروهای خود را گسترش داد . سال فتوحات 1225 گزارش شده است،   در زمان سلطنت علاالدین کیکوباد اول ( 1220 - 1237 ) ، که بسیار زود به نظر می رسد. فتوحات قارامان بیگ عمدتاً به هزینه پادشاهی ارمنستان کوچک ( و شاید به هزینه رکن الدین کلیج ارسلان چهارم ، 1248 - 1265 ) انجام شد. در هر صورت مسلم است که او با پادشاهی ارمنستان کوچک جنگید ( و احتمالاً در این مبارزه جان باخت ) تا جایی که شاه هتوم اول ( 1226 - 1269 ) مجبور شد داوطلبانه خود را تحت حاکمیت خان بزرگ قرار دهد تا از پادشاهی خود در برابر ممالیک و سلجوقی محافظت کند ( 1244 ) .
رقابت بین کلیج ارسلان چهارم و عزالدین کایکاوس دوم به قبایل مناطق مرزی اجازه داد تا عملاً مستقل زندگی کنند. قرامان بیگ به کیکوس کمک کرد، اما ارسلان از حمایت مغولان و پروانه سلیمان معین الدین ( که قدرت واقعی در سلطنت را داشت ) برخوردار بود.