قبیله خثعم

[ویکی فقه] خَثْعَم، قبیله بزرگ عرب که با بَجیله، دو تیره قبیله اَنمارند.
در سبب نامگذاری این قبیله وجوه مختلفی گفته شده است. از جمله این که خثعم نامِ شتری از آنِ این قبیله بود و خود قبیله نیز به این نام خوانده شد. همچنین گفته شده است که خثعمه به معنای به خون آغشتن است و چون این قبیله شتر ی کشتند و دستانشان را به خونش آغشتند و بدینوسیله هم پیمان شدند، خثعم نام گرفتند. پاره ای نیز خثعم را نام کوهی در سَرات (در غرب عربستان ) دانسته اند
خلیل بن احمد، کتاب العین، ذیل ماده، چاپ مهدی مخزومی و ابراهیم سامرائی، قم ۱۴۰۹.
درباره نسب انمار اختلاف است. برخی آن را از قبایل قحطانی و یمنی الاصل شمرده و نسب او را به کهلان بن سَبأ رسانده اند و برای تأیید این نظر حدیثی منسوب به پیامبر اکرم روایت کرده اند. پاره ای دیگر انمار را به نِزار بن مَعَدّ بن عَدنان منتسب ساخته و از شاخه های قبایل عدنانی دانسته اند که به یمن رفته و در آن جا سکنا گزیده بودند.
ابن کلبی، نسب مَعَدّ و الیمن الکبیر، ج۱، ص۱۳۲۱۳۳، چاپ ناجی حسن، بیروت ۱۴۰۸/۱۹۸۸.
خثعم درنتیجه ازدواج با عاتِکه، دختر ربیعة بن نِزار ، صاحب فرزندی به نام حُلْف/ حَلِف شد و نسل او از طریق عِفْرِس بن حلف استمرار یافت. فرزندان عفرس که طوایف خثعم را تشکیل دادند، عبارت بودند از: ناهِس و شَهران (که بیش تر جمعیت و اشراف خثعم از آنان بودند)، کرْز، خُبَینی، ربیعه، نُوَیهِش و خُسَیف.
ابن کلبی، نسب مَعَدّ و الیمن الکبیر، ج۱، ص۳۵۶، چاپ ناجی حسن، بیروت ۱۴۰۸/۱۹۸۸.
...