قانون کار ( انگلیسی: Labour law ) ( یا قانون استخدام ) مناسبات بین کارگر، مؤسسات استخدام کننده، سندیکاهای کارگری و دولت را مشخص می کند. دسته جمعی کار مناسبات بین سه ارگان سندیکای کارگری، کارفرما و کارگر را توضیح می دهد. اما قانون کار انفرادی حقوق کارگر را در مقابل کارفرما در قرارداد کار بین آن ها تعریف می کند. هنجارهای اجتماعی استانداردهای استخدام ( در برخی موارد استانداردهای فنی و تکنیکی ) از قبیل حداقل های شرایط قابل قبول، چارچوب قراردادهای کار را مشخص می کند که طبق آن چارچوب کارگران با استخدام کنندگان قراردادی با هم می بندند. ارگان های دولتی ( مثل ادارهٔ مدیریت استخدام سابق در ایالات متحدهٔ آمریکا ) ضامن اجرای قوانین کار ( قانونگذاری، نظارتی یا قضایی ) هستند.
قانون کار هم زمان با انقلاب صنعتی و هم زمان با رشد تولید از مقیاس کم در کارگاه های کوچک به تولید انبوه در کارخانه های بزرگ برای تنظیم مناسبات بین کارگر و کارفرما به وجود آمد. کارگران برای یافتن شرایط بهتر کار و گرفتن حق خود به سندیکا ( یا اتحادیه های صنفی ) پیوستند، درحالی که کارفرمایان به دنبال یافتن راه کارهای قابل پیش بینی و قابل انعطاف و بالاخره نیروی کار ارزانتر بودند. ماهیت قوانین کار در هر زمانی از دو عامل تولید و مؤلفه تلاش بین نیروهای مختلف اجتماعی ( که در تولید سهم دارند مثل کارگر و کارفرما و سندیکا ) شکل می گرفت. از آنجا که انگلستان اولین کشوری بود که وارد انقلاب صنعتی شد، بنابراین اولین کشوری بود که به عواقب اکثراً مخوف این انقلاب صنعتی مواجه گردید، این در حالی بود که یک چارچوب نیمه قانونمند اقتصادی بر آن کشور حاکم بود. در اواخر قرن ۱۸ و اوایل قرن ۱۹ پایه های قوانین جدید کار به تدریج ریخته شد؛ و این هم با پافشاری از جانب اصلاح طلبانی از جمله آنتونی آشلی کوپر و دیگران حاصل شد.
موارد شیوع جدی تب در سال ۱۷۸۴ در کارخانه های پنبهٔ نزدیک منچستر به این منجر شد که افکار عمومی علیه به کارگیری کودکان در شرایط خطرناک کاری در کارخانه ها برانگیخته شد و درخواستی برای کاهش ساعات کار کودکان توسط انجمنی به نام عدالت برای صلح در لانکاشر داده شد. [ ۱] در سال ۱۸۰۲ اولین بخش مهم مقررات کار تحت عنوان قانون سلامت و اخلاق کارآموزان تصویب شد. در این قانون مدت ساعت کار در روز به ۱۲ ساعت محدود و مشخص شد و شب کاری برای کودکان ممنوع گردید و برای کارآموزان کارخانه ها یک حداقل تحصیلات و همچنین تأمین لباس و خواب مکفی تعیین گردید. سرعت صنعتی شدن تولیدات در قرن ۱۹ منجر به افزایش سریع استخدام کودکان شد و هم زمان افکار عمومی نسبت به شرایط خطرناک کاری که این کودکان باید در کارخانه ها تحمل کنند مجدداً برانگیخته شد. در نتیجهٔ کوشش های روبرت اون قانون کار سال ۱۸۱۹ به تصویب رسید، که طبق آن استخدام کودکان زیر ۹ سال ممنوع گردید و ساعت کار کودکان به ۱۲ ساعت در روز محدود شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفقانون کار هم زمان با انقلاب صنعتی و هم زمان با رشد تولید از مقیاس کم در کارگاه های کوچک به تولید انبوه در کارخانه های بزرگ برای تنظیم مناسبات بین کارگر و کارفرما به وجود آمد. کارگران برای یافتن شرایط بهتر کار و گرفتن حق خود به سندیکا ( یا اتحادیه های صنفی ) پیوستند، درحالی که کارفرمایان به دنبال یافتن راه کارهای قابل پیش بینی و قابل انعطاف و بالاخره نیروی کار ارزانتر بودند. ماهیت قوانین کار در هر زمانی از دو عامل تولید و مؤلفه تلاش بین نیروهای مختلف اجتماعی ( که در تولید سهم دارند مثل کارگر و کارفرما و سندیکا ) شکل می گرفت. از آنجا که انگلستان اولین کشوری بود که وارد انقلاب صنعتی شد، بنابراین اولین کشوری بود که به عواقب اکثراً مخوف این انقلاب صنعتی مواجه گردید، این در حالی بود که یک چارچوب نیمه قانونمند اقتصادی بر آن کشور حاکم بود. در اواخر قرن ۱۸ و اوایل قرن ۱۹ پایه های قوانین جدید کار به تدریج ریخته شد؛ و این هم با پافشاری از جانب اصلاح طلبانی از جمله آنتونی آشلی کوپر و دیگران حاصل شد.
موارد شیوع جدی تب در سال ۱۷۸۴ در کارخانه های پنبهٔ نزدیک منچستر به این منجر شد که افکار عمومی علیه به کارگیری کودکان در شرایط خطرناک کاری در کارخانه ها برانگیخته شد و درخواستی برای کاهش ساعات کار کودکان توسط انجمنی به نام عدالت برای صلح در لانکاشر داده شد. [ ۱] در سال ۱۸۰۲ اولین بخش مهم مقررات کار تحت عنوان قانون سلامت و اخلاق کارآموزان تصویب شد. در این قانون مدت ساعت کار در روز به ۱۲ ساعت محدود و مشخص شد و شب کاری برای کودکان ممنوع گردید و برای کارآموزان کارخانه ها یک حداقل تحصیلات و همچنین تأمین لباس و خواب مکفی تعیین گردید. سرعت صنعتی شدن تولیدات در قرن ۱۹ منجر به افزایش سریع استخدام کودکان شد و هم زمان افکار عمومی نسبت به شرایط خطرناک کاری که این کودکان باید در کارخانه ها تحمل کنند مجدداً برانگیخته شد. در نتیجهٔ کوشش های روبرت اون قانون کار سال ۱۸۱۹ به تصویب رسید، که طبق آن استخدام کودکان زیر ۹ سال ممنوع گردید و ساعت کار کودکان به ۱۲ ساعت در روز محدود شد.
wiki: قانون کار