قانون نام خانوادگی (ترکیه). قانون نام خانوادگی ( به ترکی استانبولی: Soyadı Kanunu ) جمهوری ترکیه در ۲۱ ژوئن ۱۹۳۴ به تصویب رسید. [ ۱] این قانون به همۀ شهروندان ترکیه الزام کرد تا از نام خانوادگی موروثی ثابتی استفاده کنند. بیشتر مردم، به ویژه در شهرها و همچنین شهروندان مسیحی و یهودی ترکیه، همان موقع دارای نام خانوادگی بودند، گ. همۀ خانواده ها دارای نام هایی بودند که از طریق آنها شناخته می شدند. قانون نام خانوادگی در سال ۱۹۳۴ نه تنها استفاده از نام خانوادگی رسمی را ملزوم می دانست بلکه همچنین اجبار می کرد که شهروندان اسامی ترکی را انتخاب کنند، تا زمانی که در سال ۲۰۱۳ در ترکیه این قانون منتفی شد. مسن ترین مرد سرپرست خانوار بود و قانون او را برای انتخاب نام خانوادگی منصوب می کرد. اما در صورت غیبت، مرگ یا ناتوانی ذهنی این کار را همسرش انجام می داد. [ ۲]
این قانون شبیه قانون ایتالیایی فاشیستی در سال ۱۹۲۶، «بازگرداندن» نام های آلمانی، اسلوونی و کروات به «شکل اصلی ایتالیایی» آنها، ساخته شده بود. [ ۳] [ ۴]
مسلمانان در امپراتوری عثمانی عنوان هایی مانند پاشا، خواجه، بیگ، خانم، افندی داشتند. این عناوین، یا حرفۀ رسمی اشخاص ( مانند پاشا، خواجه و غیره ) یا موقعیت غیررسمی آن ها را در جامعه تعریف می کردند ( مانند بیگ، خانم، افندی و غیره ) . نخست وزیران عثمانی ( صدراعظم یا وزیر اعظم ) ، وزرا ( نظیر یا وزیر ) و سایر مقامات عالی رتبه دولتی نیز عنوان پاشا را به خود اختصاص می دادند. فرمانده های بازنشسته/دریاسالار یا کارمندان عالی رتبه دولتی همچنان این عنوان را در زندگی غیرنظامیشان حفظ می کردند. یک پاشا پس از بازنشستگی از خدمت فعال نظامی یا سیاسی، تبدیل به بیگ نمی شد.
بندهای قانون نام خانوادگی ( Soy Adı Kanunu ) [ ۵] تصریح می کرد:
• همه شهروندان ترکیه باید علاوه بر نام کوچک خود، نام خانوادگی نیز داشته باشند.
• نام خانوادگی باید در هنگام امضا، صحبت کردن و نوشتن پس از نام شخص بیاید.
• اسامی ممکن است به درجه نظامی و اداری مربوط نباشند، اشاره به قبایل، نژادها یا قومیت های خارجی نداشته باشند و نه ممکن است توهین آمیز و مسخره باشند. استفاده از «نام های تاریخی» بدون شواهد مناسب شجره نامه ای نیز ممنوع بود.
قانون نام خانوادگی به طور خاص نام های خانوادگی خاصی را شامل می شد که حاوی معنای فرهنگ های بیگانه، ملل، قبایل و مذاهب بودند. [ ۶] [ ۷] [ ۸] [ ۹] نام های جدید باید از زبان ترکی استانبولی گرفته می شدند. نام خانوادگی را می توان با پسوند - اوغلو[ الف] استفاده کرد و استفاده از پسوندهای ارمنی مانند - ایان[ ب] یا - یان[ پ] ، پسوندهای اسلاو مانند - وف[ ت] ( یا - او[ ث] ) , - ویچ[ ج] ، - ایچ[ چ] ، پسوندهای یونانی مانند - یس[ ح] ، - دیس[ خ] , - پولس[ د] , - اکی[ ذ] ، پسوندهای فارسی مانند - زاده[ ر] ، و پسوندهای عربی مانند - مخدومو[ ز] , - ولد[ ژ] ، و - بن[ س] «که اشاره به قومیت های دیگر دارند یا از زبان دیگری گرفته شده است»، ممنوع بود. به عنوان مثال، اسامی مانند آرناوتوغلو[ ش] ( پسرِ آلبانیایی ) یا کورتوغلو[ ص] ( پسرِ کرد ) هم استفاده نمی شد. نام قبیله یا طایفه هم نمی توانست استفاده یا بازاستفاده شود. [ ۱۰] علاوه بر این، نام ها در یک منطقه نمی توانستند دوبار وجود داشته باشند و در صورت بروز هرگونه اختلاف، خانواده ای که زودتر ثبت نام کرده بودند حق حفظ نام مدعا شده را داشتند. [ ۱۱]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین قانون شبیه قانون ایتالیایی فاشیستی در سال ۱۹۲۶، «بازگرداندن» نام های آلمانی، اسلوونی و کروات به «شکل اصلی ایتالیایی» آنها، ساخته شده بود. [ ۳] [ ۴]
مسلمانان در امپراتوری عثمانی عنوان هایی مانند پاشا، خواجه، بیگ، خانم، افندی داشتند. این عناوین، یا حرفۀ رسمی اشخاص ( مانند پاشا، خواجه و غیره ) یا موقعیت غیررسمی آن ها را در جامعه تعریف می کردند ( مانند بیگ، خانم، افندی و غیره ) . نخست وزیران عثمانی ( صدراعظم یا وزیر اعظم ) ، وزرا ( نظیر یا وزیر ) و سایر مقامات عالی رتبه دولتی نیز عنوان پاشا را به خود اختصاص می دادند. فرمانده های بازنشسته/دریاسالار یا کارمندان عالی رتبه دولتی همچنان این عنوان را در زندگی غیرنظامیشان حفظ می کردند. یک پاشا پس از بازنشستگی از خدمت فعال نظامی یا سیاسی، تبدیل به بیگ نمی شد.
بندهای قانون نام خانوادگی ( Soy Adı Kanunu ) [ ۵] تصریح می کرد:
• همه شهروندان ترکیه باید علاوه بر نام کوچک خود، نام خانوادگی نیز داشته باشند.
• نام خانوادگی باید در هنگام امضا، صحبت کردن و نوشتن پس از نام شخص بیاید.
• اسامی ممکن است به درجه نظامی و اداری مربوط نباشند، اشاره به قبایل، نژادها یا قومیت های خارجی نداشته باشند و نه ممکن است توهین آمیز و مسخره باشند. استفاده از «نام های تاریخی» بدون شواهد مناسب شجره نامه ای نیز ممنوع بود.
قانون نام خانوادگی به طور خاص نام های خانوادگی خاصی را شامل می شد که حاوی معنای فرهنگ های بیگانه، ملل، قبایل و مذاهب بودند. [ ۶] [ ۷] [ ۸] [ ۹] نام های جدید باید از زبان ترکی استانبولی گرفته می شدند. نام خانوادگی را می توان با پسوند - اوغلو[ الف] استفاده کرد و استفاده از پسوندهای ارمنی مانند - ایان[ ب] یا - یان[ پ] ، پسوندهای اسلاو مانند - وف[ ت] ( یا - او[ ث] ) , - ویچ[ ج] ، - ایچ[ چ] ، پسوندهای یونانی مانند - یس[ ح] ، - دیس[ خ] , - پولس[ د] , - اکی[ ذ] ، پسوندهای فارسی مانند - زاده[ ر] ، و پسوندهای عربی مانند - مخدومو[ ز] , - ولد[ ژ] ، و - بن[ س] «که اشاره به قومیت های دیگر دارند یا از زبان دیگری گرفته شده است»، ممنوع بود. به عنوان مثال، اسامی مانند آرناوتوغلو[ ش] ( پسرِ آلبانیایی ) یا کورتوغلو[ ص] ( پسرِ کرد ) هم استفاده نمی شد. نام قبیله یا طایفه هم نمی توانست استفاده یا بازاستفاده شود. [ ۱۰] علاوه بر این، نام ها در یک منطقه نمی توانستند دوبار وجود داشته باشند و در صورت بروز هرگونه اختلاف، خانواده ای که زودتر ثبت نام کرده بودند حق حفظ نام مدعا شده را داشتند. [ ۱۱]
