قانون مهاجرت ۱۹۱۷

دانشنامه عمومی

قانون مهاجرت ۱۹۱۷ ( انگلیسی: Immigration Act of 1917 ) ( همچنین به عنوان قانون سوادآموزی و کمتر به عنوان قانون منطقه ممنوعه آسیا شناخته می شود ) یک قانون ایالات متحده آمریکا بود که هدف آن محدود کردن مهاجرت تحمیل آزمون های سوادآموزی بر مهاجران، ایجاد دسته های جدید افراد غیرمجاز و ممنوعیت مهاجرت از منطقه آسیا - اقیانوسیه بود. این قانون گسترده ترین اقدام مهاجرتی بود که ایالات متحده تا آن زمان تصویب کرده بود، تصویب این لایحه پس از لایحه راه ندادن چینی ها در سال ۱۸۸۲ در یک چرخش به سمت بومی گرایی دنبال شد. این قانون در سال ۱۹۱۷ سیاست مهاجرت را کنترل می کرد تا اینکه با قانون مهاجرت ۱۹۲۴ اصلاح شد. هر دو قانون توسط قانون مهاجرت و ملیت ۱۹۵۲ اصلاح شد.
اضطراب از چند پاره شدن هویت فرهنگی آمریکا منجر به ایجاد بسیاری از قوانین با هدف جلوگیری از خطر زرد ( تهدید زرد ) ، تهدید قابل درک جوامع آسیایی به جای هویت آمریکایی شد. قوانینی که مهاجرت آسیا را به ایالات متحده محدود می کرد اولین بار در کالیفرنیا به عنوان قوانین ایالتی ظاهر شد. با تصویب قانون تابعیت سال ۱۸۷۰، که شهروندی مهاجران چینی را رد و ورود همه زنان چینی را ممنوع کرد، سیاست های استثناگذاری در مهاجرت به حوزه فدرال منتقل شد. دسته بندی های منع شده با قانون صفحه ۱۸۷۵ گسترش یافت، که طبق آن ورود کارگران چینی، ژاپنی و شرقی، محکومان و روسپی ها به ایالات متحده ممنوع بود. قانون ممانعت ورود چینی ها از سال ۱۸۸۲ ورود افراد چینی به ایالات متحده را ممنوع کرد و توافق شفاهی در سال ۱۹۰۷ با ژاپن برای جلوگیری از مهاجرت ژاپنی ها به ایالات متحده منعقد شد.
عکس قانون مهاجرت ۱۹۱۷
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف

پیشنهاد کاربران

بپرس