قاضی محمود بحری

[ویکی فقه] بَحْری ، قاضی محمود (۱۰۴۲-۱۱۳۰ق /۱۶۳۲- ۱۷۱۸م )، عارف و شاعر مشهور دکن می باشد.
بحری در گوگی (از توابع بیجاپور دکن ) زاده شد و ۲۰ سال نخست زندگی را در آن جا سپری کرد. نام پدرش شیخ بحرالدین بود و به همین سبب ، وی تخلص بحری را برای خود برگزید. او در تصوف مرید شیخ محمدباقر از سلسله قادریه بود، ولی مدتی در طریقه چشتیه نیز سلوک کرد. از زندگی او اندکی می دانیم و شاید تنها در مثنوی من لگن اشاراتی به احوال او در روزگار جوانیش آمده باشد.
مسافرت بحری
وی در ۱۰۹۵ق از زادگاه خود به بیجاپور سفر کرد و در اواخر سال های حکومت سکندر عادل شاه (۱۰۸۳-۱۰۹۷ق /۱۶۷۲-۱۶۸۶م ) در آن جا اقامت داشت ، ولی هنگامی که اورنگ زیب در ۱۰۹۷ق بیجاپور را فتح کرد و به سلطنت عادل شاه پایان داد، بحری روانه حیدرآباد شد و در راه راهزنان هر آنچه او با خود داشت ، غارت کردند و از آن جمله مجموعه آثارش نیز از دست رفت .از همین رو، بیشتر غزلیات و قصاید و رباعیات فارسی و دکنی بر جا مانده از بحری مربوط به بعد از سال ۱۰۹۷ق است .
معاصران بحری
از معاصران بحری در دکن می توان از ولی دکنی نام برد. شاید این دو تا حدودی از یکدیگر متاثر نیز بوده اند، زیرا شباهت بسیاری میان آثار بحری و ولی دکنی مشاهده می شود و به همین سبب ، برخی غزل های بحری را به ولی نسبت می دهند.
الهام از اشعار فارسی
...