فیلیپ سیمور هافمن ( انگلیسی: Philip Seymour Hoffman؛ زاده ۲۳ ژوئیهٔ ۱۹۶۷ – درگذشت ۲ فوریهٔ ۲۰۱۴ ) بازیگر آمریکایی بود. او که بابت نقش های مکمل و کاراکتر متمایزی که معمولاً از افراد پست، غیرمعمول، قلدر و ناسازگار ایفا کرده بود شهرت داشت، از اوایل دههٔ ۱۹۹۰ تا زمان مرگش در بسیاری از فیلم ها و محصولات تئاتر نقش های گوناگونی از جمله نقش اول را ایفا کرد. [ ۱]
هافمن در ۱۲ سالگی پس از حضور در نمایش همه پسران من از آرتور میلر به تئاتر روی آورد. او در دانشگاه نیویورک بازیگری را مطالعه و فعالیتش را با حضور در قسمتی از مجموعهٔ قانون و نظم ( ۱۹۹۱ ) آغاز کرد و در سال ۱۹۹۲ در سینما ظاهر شد. او برای نقش های مکملش در فیلم های بوی خوش یک زن ( ۱۹۹۲ ) ، گردباد ( ۱۹۹۶ ) ، شب های عیاشی ( ۱۹۹۷ ) ، پچ آدامز ( ۱۹۹۸ ) ، لبوفسکی بزرگ ( ۱۹۹۸ ) ، مگنولیا ( ۱۹۹۹ ) ، آقای ریپلی بااستعداد ( ۱۹۹۹ ) ، تقریباً مشهور ( ۲۰۰۰ ) و و سپس پالی آمد ( ۲۰۰۴ ) در میان عموم شناخته شد. هافمن گهگاه در نقش اول فیلم ها حضور داشت و برای به تصویر کشیدن ترومن کاپوتی در کاپوتی ( ۲۰۰۵ ) برندهٔ جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر مرد شد. مسیر شغلی او به پیشرفت خود ادامه داد و بابت بازی در نقش افسر بی رحم سی آی ای در جنگ چارلی ویلسون ( ۲۰۰۷ ) ، کشیش متهم به پدوفیلیا در تردید ( ۲۰۰۸ ) و رهبر تأثیرگذار یک جنبش ساینتولوژی در استاد ( ۲۰۱۲ ) سه بار نامزد دریافت جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد.
اگرچه هافمن عمدتاً در فیلم های مستقل از قبیل خانواده سوج ( ۲۰۰۷ ) و نیویورک، جز به کل ( ۲۰۰۸ ) کار می کرد، اما در بلاکباسترهایی مانند گردباد ( ۱۹۹۶ ) ، مأموریت: غیرممکن ۳ ( ۲۰۰۶ ) و یکی از آخرین نقش هایش که در مجموعهٔ بازی های گرسنگی ( ۲۰۱۳–۲۰۱۵ ) بود نیز حضور یافت. فیلم بلند جک به قایق رانی می رود ( ۲۰۱۰ ) اولین تجربهٔ او در مقام فیلم ساز بود. هافمن همچنین بازیگر و کارگردان برجستهٔ تئاتر بود. او در سال ۱۹۹۵ به کمپانی تئاتر آف برادوی لابرنت پیوست، که در آن جا او کارگردانی، تهیه کنندگی و حضور در نمایش های متعددی را بر عهده داشت. نقش آفرینی او در سه نمایش برادوی — غرب واقعی در سال ۲۰۰۰، سفر دراز روز در شب در سال ۲۰۰۳، و مرگ فروشنده در سال ۲۰۱۲ — همگی منجر به نامزدی او برای دریافت جایزهٔ تونی شد.
هافمن در دوران جوانی با اعتیاد به مواد مخدر دست و پنجه نرم می کرد و در سال ۲۰۱۲ پس از سال ها پرهیز دوباره به اعتیاد کشانده شد. او در فوریهٔ ۲۰۱۴ بر اثر مسمومیت حاد ناشی از مواد مخدر درگذشت. هافمن که به خاطر بی باکی در ایفای نقش شخصیت های نکوهیده و بابت آوردن شور و انسانیت به چنین نقش هایی در یادها مانده است، در آگهی ترحیم نیویورک تایمز از او به عنوان «شاید جاه طلب ترین و در بسیاری موارد تحسین شده ترین بازیگر آمریکایی در نسل خود» توصیف شد. [ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفهافمن در ۱۲ سالگی پس از حضور در نمایش همه پسران من از آرتور میلر به تئاتر روی آورد. او در دانشگاه نیویورک بازیگری را مطالعه و فعالیتش را با حضور در قسمتی از مجموعهٔ قانون و نظم ( ۱۹۹۱ ) آغاز کرد و در سال ۱۹۹۲ در سینما ظاهر شد. او برای نقش های مکملش در فیلم های بوی خوش یک زن ( ۱۹۹۲ ) ، گردباد ( ۱۹۹۶ ) ، شب های عیاشی ( ۱۹۹۷ ) ، پچ آدامز ( ۱۹۹۸ ) ، لبوفسکی بزرگ ( ۱۹۹۸ ) ، مگنولیا ( ۱۹۹۹ ) ، آقای ریپلی بااستعداد ( ۱۹۹۹ ) ، تقریباً مشهور ( ۲۰۰۰ ) و و سپس پالی آمد ( ۲۰۰۴ ) در میان عموم شناخته شد. هافمن گهگاه در نقش اول فیلم ها حضور داشت و برای به تصویر کشیدن ترومن کاپوتی در کاپوتی ( ۲۰۰۵ ) برندهٔ جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر مرد شد. مسیر شغلی او به پیشرفت خود ادامه داد و بابت بازی در نقش افسر بی رحم سی آی ای در جنگ چارلی ویلسون ( ۲۰۰۷ ) ، کشیش متهم به پدوفیلیا در تردید ( ۲۰۰۸ ) و رهبر تأثیرگذار یک جنبش ساینتولوژی در استاد ( ۲۰۱۲ ) سه بار نامزد دریافت جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد.
اگرچه هافمن عمدتاً در فیلم های مستقل از قبیل خانواده سوج ( ۲۰۰۷ ) و نیویورک، جز به کل ( ۲۰۰۸ ) کار می کرد، اما در بلاکباسترهایی مانند گردباد ( ۱۹۹۶ ) ، مأموریت: غیرممکن ۳ ( ۲۰۰۶ ) و یکی از آخرین نقش هایش که در مجموعهٔ بازی های گرسنگی ( ۲۰۱۳–۲۰۱۵ ) بود نیز حضور یافت. فیلم بلند جک به قایق رانی می رود ( ۲۰۱۰ ) اولین تجربهٔ او در مقام فیلم ساز بود. هافمن همچنین بازیگر و کارگردان برجستهٔ تئاتر بود. او در سال ۱۹۹۵ به کمپانی تئاتر آف برادوی لابرنت پیوست، که در آن جا او کارگردانی، تهیه کنندگی و حضور در نمایش های متعددی را بر عهده داشت. نقش آفرینی او در سه نمایش برادوی — غرب واقعی در سال ۲۰۰۰، سفر دراز روز در شب در سال ۲۰۰۳، و مرگ فروشنده در سال ۲۰۱۲ — همگی منجر به نامزدی او برای دریافت جایزهٔ تونی شد.
هافمن در دوران جوانی با اعتیاد به مواد مخدر دست و پنجه نرم می کرد و در سال ۲۰۱۲ پس از سال ها پرهیز دوباره به اعتیاد کشانده شد. او در فوریهٔ ۲۰۱۴ بر اثر مسمومیت حاد ناشی از مواد مخدر درگذشت. هافمن که به خاطر بی باکی در ایفای نقش شخصیت های نکوهیده و بابت آوردن شور و انسانیت به چنین نقش هایی در یادها مانده است، در آگهی ترحیم نیویورک تایمز از او به عنوان «شاید جاه طلب ترین و در بسیاری موارد تحسین شده ترین بازیگر آمریکایی در نسل خود» توصیف شد. [ ۲]
wiki: فیلیپ سیمور هافمن