فیزیک نوین

فیزیک نوین ( فیزیک جدید یا فیزیک مدرن ) به تحولاتی گفته می شود که با نظریه های نسبیت عام و فیزیک کوانتومی و کاربرد آنها در درک اتم، هسته اتم و ذرات تشکیل دهنده آن، آرایش اتم ها در مولکول ها و جامدات و در مقیاس کیهانی، منشأ و تحول عالم شروع شد؛ و در مقابل فیزیک کلاسیک قرار دارد که بر پایه نظریه های مکانیک نیوتونی و الکترومغناطیس ماکسولی می باشد.
در پایان سده نوزدهم میلادی تصور بر این بود که فیزیک کلاسیک می تواند با اطمینان تمام پدیده های فیزیکی را توجیه کند و حتی عقیده ماکس پلانک چنین بود که در زمینه فیزیک تمام کشفیات مهم انجام شده است؛ اما در آغاز سده بیستم دوره جالب و پرثمری در تاریخ دانش فیزیک پدید آمد؛ در این دوره، دانشمندان در شاخه های فیزیک اتمی و فیزیک هسته ای دستاوردهای قابل توجهی کسب کردند، که با استفاده از فیزیک کلاسیک توجیه پذیر نبود و معلوم شد که برای سازگار شدن رفتار الکترون ها و اتم ها با رفتار اشیای عادی اصول و مفاهیم کاملاً نوینی لازم است. نسبیت عام و مکانیک کوانتومی دو نظریه ای بودند که در آغاز سده بیستم از سوی آلبرت انیشتین، ورنر هایزنبرگ و دیگران ابراز شدند و بدین ترتیب، برای غلبه بر نارسایی های فیزیک کلاسیک در برخی زمینه ها فیزیک نوین به وجود آمد؛ فیزیک نوین در مباحث مربوط به پدیده های اتمی و هسته ای جانشین فیزیک کلاسیک شد، اما در مباحث مربوط به پدیده های ماکروسکوپی فیزیک کلاسیک هم چنان معتبر است و در واقع، حالت خاصی از دو نظریه جامع تر نسبیت عام و مکانیک کوانتومی است. [ ۱] به زبان ساده تر فیزیک نوین ( جدید ) شاخه ای از علم فیزیک است که ۳ نظریه مهم را توجیه میکند، مکانیک کوانتومی ، نسبیت خاص ، نسبیت عام.