فوکوروکوجی

در ژاپن، فوکوروکوجی یا فوکوروکوجین یا فوکوروکوجو ( 福禄寿 ) ( از کلمه ژاپنی فوکو، به معنای: «شادی»؛ روکو، به معنای «ثروت»؛ و جو، به معنای «طول عمر» ) یکی از هفت خدای بخت و اقبال در اساطیر ژاپن است. تئوری های موجود در مورد او حکایت از این دارند که که او همتا یا همگون ژاپنی خدایان سه ستاره یا فولوشو ( Fulushou ) در چین می باشد، و هر دوی آن ها یک نوع الوهیت را تداعی می کنند. بدین ترتیب این ایزد، اغلب همانند شو، خدای ستاره چینی بنظر می رسد که مرتبط با خدای عقل و دانش و طول عمر می باشد. بنا به گفتهٔ برخی، وی پیش از رسیدن به مقام الوهیت، یک زاهد گوشه نشین چینی از سلسله سونگ و تناسخی از خدای تائوئیستها، خوانو، محسوب می شد. گفته شده است که وی در دورانی که به شکل انسان تجسم یافته بود، همان سن نین بود؛ فیلسوفی که می توانست بدون غذا خوردن به حیات خویش ادامه دهد.
او گاهی با جوروجین، که در بعضی روایات نوه فوکوروکوجو می باشد، و در برخی دیگر از روایات، همان تجسم انسانی فوکوروکوجو است، اشتباه گرفته می شود.
وی در اغلب پرتره های موجود، معمولاً به صورت مرد بی مو و کله طاسی با سبیل بلند به تصویر کشیده می شود. گفته می شود که او تجسم ستاره قطبی است. در بسیاری از تصاویر، فوکوروکوجو با یک پیشانی غیرطبیعی و بلند به تصویر کشیده شده است. همچنین در تصاویر موجود از او، کتاب مقدس حاوی طول عمر تمامی افراد روی زمین، به چوبدستی او گره خورده است یا یک کتاب جادویی همراه اوست.
وی توسط یک درنا یا لاک پشت که نماد طول عمر در نظر گرفته می شود، همراه است. همچنین گاهی نیز، ممکن است او با یک گوزن سیاه همراه باشد. ( افسانه های باستانی می گویند که گوزنی که بیش از ۲۰۰۰ سال عمر کند، به رنگ سیاه درمیاید )
فوکوروکوجی، در میان هفت خدای بخت و اقبال، تنها خدایی است که توانایی زنده ساختن یا احیای مردگان را دارد. [ ۱]
فوکوروکوجی یا فوکوروکوجین، خدای طول عمر و خردمندی است و به هیئت انسانی دارای سر دراز و تنه و پاهای کوتاهتر از سر ترسیم می شود. او را پیامبر[ نیازمند منبع] و فیلسوفی چینی می دانند و چنین می نماید که فوکوروکوجی خدایی کاملاً ژاپنی نیست. [ ۲]