فولاد هوازده

فولاد هوازده ( انگلیسی: Weathering steel ) دسته ای خاص از فولاد ساختمانی است که اغلب با نشان تجاری عام فولاد COR - TEN نامیده می شود و گاهی اوقات بدون خط تیره، فولاد کورتن نوشته می شود؛ نام COR - TEN به دو ویژگی متمایز این نوع فولاد اشاره دارد: مقاومت در برابر خوردگی و استحکام کششی. [ ۱] این فولاد جزء آلیاژهای فولاد است که برای رفع نیاز به رنگ آمیزی ساخته شده است. این دسته از آلیاژهای فولادی بعد از چندین سال قرار گرفتن در معرض آب و هوا ظاهری شبیه به زنگ پایدار به خود می گیرند. اکسیداسیون سطحی فولاد هوازده شش ماه طول می کشد، اما عملیات سطحی می تواند اکسیداسیون را تا یک ساعت تسریع کند. [ ۲]
فولاد هوازده دسته ای خاص از فولادهای ساختمانی با استحکام بالا و کم آلیاژ ( HSLA ) است که برای مقاومت در برابر خوردگی جو توسعه یافته است. این فولاد از سال ۱۹۶۰ میلادی به صورت تجاری مورد استفاده قرار گرفت. [ ۳]
در سال ۱۹۳۳ شرکت فولاد ایالات متحده، فولادی با مقاومت مکانیکی شگفت انگیز ثبت کرد. این فولاد عمدتاً برای جابه جایی بارهای حجیم و سنگین مانند زغال سنگ، سنگ معدن، غلات و سایر محصولات معدنی مورد استفاده قرار می گرفت. [ ۴] مدتی بعد مزیت این فولاد، یعنی خوردگی کنترلz شده، کشف شد و شرکت فولاد ایالات متحده را بر آن داشت تا نام تجاری این فولاد را به COR - TEN تغییر دهد. به دلیل چقرمگی ذاتی، این فولاد هنوز هم به طور گسترده برای حمل و نقل فله و ساخت ظروف ذخیره سازی مورد استفاده قرار می گیرد. [ ۵]
در اوایل دههٔ ۱۹۶۰ میلادی اولین ساختمان ها و پل های بزرگراهی، با استفاده از فولاد هوازده، ساخته شدند. در همین زمان مقالات زیادی در متون متالورژی و ادبیات صنعت ساختمان منتشر شد که مزایا و محدودیت های این فولاد جدید را توضیح می داد. یکی از این مقالات که توسط مدیسون نوشته شده بود هشدار می داد که فولاد هوازده نباید در کاربردهایی که در داخل زمین مدفون هستند استفاده شود زیرا در این کاربردها سطح فلز به طور دوره ای خشک نمی شود و در نتیجه پوشش محافظ زنگ تشکیل نمی شود. [ ۶]
پتانسیل فولاد هوازده در پایین آوردن هزینه ها و موفقیت طرح های ساخته شده با این فولاد باعث گسترش کاربردهای آن شد. در سال ۱۹۶۹ میلادی یک طرح فولاد هوازده برنده جایزه شد و بر روی جلد مجلهٔ مهندسی عمران قرار گرفت. [ ۶]