فولاد دمشق ( به انگلیسی: Damascus steel ) به عنوان یکی از فلزات مورد استفاده جهت ساخت تیغه شمشیرها یا تیغه های برنده، درخاور نزدیک به کار برده می شود. این فولاد با استفاده از فولاد ووتز ( به انگلیسی: wootz steel ) که یک ماده خام جهت ساخت این آلیاژ است ساخته می شود. [ ۱] این نوع از فلزات دارای مشخصه ظاهری خاصی می باشند که به صورت یک الگوی گروهی و لکه دار می باشند که یادآور جریان آب است. این تیغه ها به استحکام ، مقاومت به ضربه، و قابلیت تیز بودن و مقاوم بودن آنها مشهور می باشند. در گذشته تولید این سلاح در شهر دمشق صورت می گرفت.
روش اصلی تولید این نوع فولاد به صورت ناشناخته است. به تازگی تلاش هایی برای کپی کردن و شبیه سازی آن انجام شده است که به علت تفاوت در ماده خام اولیه و تفاوت در تکنیک ساخت موفقیت چندانی نداشته است با اینکه بارها در این زمینه تلاش شده است که روش ساخت نسخه اصلی را به دست آورند اما این امر میسر نشده است. در گذشته این تیغه ها به شکافتن یک بشکه یا بریدن یک تارمو در اثر افتادن روی تیغه و بریدن ان بر اثر تیز بودن تیغه ها شهرت داشته است. در سال ۲۰۰۶ میلادی یک تحقیق نشان داد که وجود نانو وایرها و نانو تیوب های کربن در یک تیغه آهنگری شده مشهود است؛ که این اثر در نتیجه اکولوژی جنگل ها و پدیده کربورایزینگ[ ۲] در آهن با مقدارهای مشخص ایجاد می شود و از مشخصه های آن قابلیت آهنگری بیشتر و به کارگیری به عنوان آلیاژ مورد نظر بود، که این کربن های نانو تیوب از فیبرهای گیاهی مشتق شده است. فولاد دمشقی از طریق وارد کردن شمش از هند به صورت ( به انگلیسی: wootz steel ) انجام می گرفت که شواهد تاریخی نشان دهنده استفاده از بوته ذوب در روز تولد تامیل نادو[ ۳] قبل از رایج شدن در عصر متداول بوده است. در این میان عرب ها این فلز را از هند به دمشق وارد می کردند که در صنعت سلاح سازی شهرت داشت و این روند از قرن سوم تا هفدهم انجام می گرفت و هند ناوگان حمل شمش به شرق میانه بود.
تولید این تیغه های الگو دار با گذشت زمان با رکود مواجه شد. در حدود سال ۱۷۵۰ این فرایند تولید کم رنگ شد، چندین تئوری جدید جهت کاهش این روند بیان شد از جمله مشکلات راه های تجاری جهت تأمین فلز، اثر ناخالصی مواد، احتمال از بین رفتن دانش این روش، دشواری حمل و نقل و منع روابط تجاری هند توسط دولت انگلیس یا ترکیبی از تمام روش های گفته شده در بالا و همچنین اثر کلیدی وجود تنگستن و وانادیم موجود در فلز خام که ممکن بود در اثر تهیه
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفروش اصلی تولید این نوع فولاد به صورت ناشناخته است. به تازگی تلاش هایی برای کپی کردن و شبیه سازی آن انجام شده است که به علت تفاوت در ماده خام اولیه و تفاوت در تکنیک ساخت موفقیت چندانی نداشته است با اینکه بارها در این زمینه تلاش شده است که روش ساخت نسخه اصلی را به دست آورند اما این امر میسر نشده است. در گذشته این تیغه ها به شکافتن یک بشکه یا بریدن یک تارمو در اثر افتادن روی تیغه و بریدن ان بر اثر تیز بودن تیغه ها شهرت داشته است. در سال ۲۰۰۶ میلادی یک تحقیق نشان داد که وجود نانو وایرها و نانو تیوب های کربن در یک تیغه آهنگری شده مشهود است؛ که این اثر در نتیجه اکولوژی جنگل ها و پدیده کربورایزینگ[ ۲] در آهن با مقدارهای مشخص ایجاد می شود و از مشخصه های آن قابلیت آهنگری بیشتر و به کارگیری به عنوان آلیاژ مورد نظر بود، که این کربن های نانو تیوب از فیبرهای گیاهی مشتق شده است. فولاد دمشقی از طریق وارد کردن شمش از هند به صورت ( به انگلیسی: wootz steel ) انجام می گرفت که شواهد تاریخی نشان دهنده استفاده از بوته ذوب در روز تولد تامیل نادو[ ۳] قبل از رایج شدن در عصر متداول بوده است. در این میان عرب ها این فلز را از هند به دمشق وارد می کردند که در صنعت سلاح سازی شهرت داشت و این روند از قرن سوم تا هفدهم انجام می گرفت و هند ناوگان حمل شمش به شرق میانه بود.
تولید این تیغه های الگو دار با گذشت زمان با رکود مواجه شد. در حدود سال ۱۷۵۰ این فرایند تولید کم رنگ شد، چندین تئوری جدید جهت کاهش این روند بیان شد از جمله مشکلات راه های تجاری جهت تأمین فلز، اثر ناخالصی مواد، احتمال از بین رفتن دانش این روش، دشواری حمل و نقل و منع روابط تجاری هند توسط دولت انگلیس یا ترکیبی از تمام روش های گفته شده در بالا و همچنین اثر کلیدی وجود تنگستن و وانادیم موجود در فلز خام که ممکن بود در اثر تهیه
wiki: فولاد دمشق