فرمانروایان انگلستان به صورت سنتی از انگلوساکسون های انگلستان و اسکاتلند در زمان آلفرد بزرگ آغاز و در زمان اتلستن ( نوه آلفرد بزرگ ) ؛ این پادشاهی به صورتی گسترده تر شکوفا شد[ ۱] آلفرد بزرگ پسر اتلولف ( پادشاه وسکس ) پس از مغلوب ساختن دانمارکی ها، خاندان وسکس را به عنوان قدرتمندترین و پرنفوذترین خاندان انگلستان آن زمان مطرح کرد و سبب یکپارچگی بیشتر انگلوساکسون ها در آن زمان شد که این یکپارچگی در زمان نوه اش، اتلستن، بیشتر شد.
یکی دیگر از رویدادهای برجسته دوران پادشاهی انگلستان؛ حمله نورمن ها به انگلستان در سال ۱۰۶۶ میلادی به رهبری دوک نورماندی، ویلیام فاتح، به انگلستان و شکست انگلوساکسون ها و به قدرت رساندن خاندان نورماندی در این کشور بود.
واپسین پادشاه انگلستان ملکه آن بود که در زمان سلطنت او در یکم ماه مه سال ۱۷۰۷ میلادی، طی تصویب و امضای قانون اتحاد موسوم به قانون اتحاد ۱۷۰۷ و پیمان اتحاد انگلستان و اسکاتلند، پادشاهی های انگلستان و اسکاتلند بر مبنای قانون مذکور به صورت یکپارچه با یکدیگر ادغام گشتند و پادشاهی بریتانیای کبیر را تشکیل دادند[ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفیکی دیگر از رویدادهای برجسته دوران پادشاهی انگلستان؛ حمله نورمن ها به انگلستان در سال ۱۰۶۶ میلادی به رهبری دوک نورماندی، ویلیام فاتح، به انگلستان و شکست انگلوساکسون ها و به قدرت رساندن خاندان نورماندی در این کشور بود.
واپسین پادشاه انگلستان ملکه آن بود که در زمان سلطنت او در یکم ماه مه سال ۱۷۰۷ میلادی، طی تصویب و امضای قانون اتحاد موسوم به قانون اتحاد ۱۷۰۷ و پیمان اتحاد انگلستان و اسکاتلند، پادشاهی های انگلستان و اسکاتلند بر مبنای قانون مذکور به صورت یکپارچه با یکدیگر ادغام گشتند و پادشاهی بریتانیای کبیر را تشکیل دادند[ ۲]
