فهرست شاهان اشور

فهرست شاهان آشور. "پادشاه آشور" ( اکدی: "Išši'ak Aššur"، بعدها "šar māt Aššur" ) فرمانروای باستانی میانرودان بود. پادشاهی آشور، که در مقطعی در قرن ۲۶–۲۰ پیش از میلاد تأسیس شد و در قرن هفتم پیش از میلاد سقوط کرد. آشور در بیشتر تاریخ اولیه خود چیزی بیش از یک دولت شهر بود که مرکز آن شهر آشور بود، اما از قرن چهاردهم پیش از میلاد به بعد، آشور تحت رهبری یک سری از پادشاهان جنگجو قیام کرد تا به یکی از مهم ترین کشورهای سیاسی و قدرت های خاور نزدیک باستان تبدیل شود. در چند قرن اخیر خود به عنوان بزرگ ترین امپراتوری جهان تا کنون بر منطقه تسلط داشت. تاریخ باستان آشور معمولاً به دوره های کهن، میانه و نوآشوری تقسیم می شود، که همگی با دوره های تعالی و افول مشخص شده اند.
همه لیست های مدرن پادشاهان آشور به طور کلی از «لیست پادشاهی آشور» پیروی می کنند، لیستی که خود آشوریان باستان در طی چندین قرن نگه داشته و تدوین کرده اند. اگرچه برخی از قسمت های این فهرست احتمالاً تخیلی است، اما این لیست با هیتی، بابلی و مصر باستان، سابقه باستان شناسی، و به طور کلی برای سالشماری قابل اعتماد در نظر گرفته می شود.
آشوریان باستان اعتقاد نداشتند که پادشاه آنها شخصاً خدا است، اما حاکم خود را نایب خدای اصلی خود، آشور و نماینده اصلی او در زمین می دانستند. در جهان بینی آنها، آشور نماینده یک مکان نظم بود در حالی که سرزمین هایی که توسط پادشاه آشور اداره نمی شد ( و با گسترش آن، خدای آشور ) به عنوان مکان های هرج و مرج و بی نظمی شناخته می شدند. بدین ترتیب وظیفه پادشاه برای گسترش مرزهای آشور و ایجاد نظم و تمدن در سرزمین هایی که غیر متمدن تصور می شوند، تلقی می شد.
پادشاهان اولیه آشور که دست نشانده امپراتوری های قدرتمندتر بودند، از عنوان فرماندار یا نایب السلطنه ( "Išši'ak" ) استفاده می کردند که پس از استقلال آشور به دلیل اطلاق لقب پادشاه ( "šar" ) به خدای آشور، به عنوان عنوان حاکم باقی ماند. پادشاهان بعدی آشور، با شروع آشور - اوبالیت یکم ( قرن ۱۴ پیش از میلاد ) عنوان "šar māt Aššur" را به عنوان امپراتوری خود گسترش دادند و بعداً عناوین بلندپروازانه تری مانند "پادشاه سومر و اکد "، "پادشاه کائنات" و "شاه چهارگوشه جهان"، اغلب برای اینکه کنترل خود را بر تمام میانرودان تأکید کنند.
خط پادشاهان آشور با شکست آخرین پادشاه آشور آشور - اوبالیت دوم توسط امپراتوری بابل نو و امپراتوری مادها در ۶۰۹ پیش از میلاد پایان یافت، و پس از آن آشور به عنوان یک واحد سیاسی مستقل ناپدید شد و دیگر هرگز قیام نخواهد کرد. مردم آشوری زنده مانده و به عنوان اقلیت قومی، زبانی، مذهبی ( بیشتر مسیحیان از قرن یک تا سوم میلادی ) و اقلیت فرهنگی در سرزمین آشور و مکان های دیگر تا امروز باقی مانده اند.