فناوری هسته ای[ ۱] فناوری است که بر اساس واکنش های هسته ای به وجود آمده است. مبدأ پیدایش این فناوری ایالات متحده آمریکا است که گسترهٔ بزرگی از حسگر دود تا راکتورهای هسته ای، و سلاح هسته ای که برخی از کشورها از آن استفاده می کنند.
حدود سه قرن قبل از میلاد مسیح، دموکریت با مطالعه بر روی اشیای پیرامونش، به این نتیجه رسید که اشیا به رغم شکل ظاهری متفاوتی که دارند، از ذرات بسیار ریز و غیرقابل تجزیه ای تشکیل شده اند. وی اسم این ذرات را اتم نهاد که در زبان یونانی به معنی نشکن است. دو هزار سال بعد، جان دالتون به این نتیجه رسید که اتم هم قابل تجزیه و شکستن است. این مسئله به صورت نظریه باقی ماند تا در سال ۱۹۲۷ میلادی، آلبرت اینشتین فرمول E=MC۲ را مطرح کرد و اذعان داشت که «با شکافته شدن اتم، انرژی عظیمی ایجاد می شود». در اینجا جرم اتم را با M، سرعت نور را با C، و انرژی را با E نشان داد.
پیشتر، و در سال ۱۸۹۶، هنری بکرل متوجه تابش های عجیبی از اورانیوم شد که آن را پرتوزایی نامید. [ ۲] و بعد از آن پیر کوری و ماری کوری عنصر رادیوم را کشف کردند که بسیار پرتوزا بود. بررسی های بیشتر سه نوع پرتوزایی را نشان داد آلفا بتا و گاما. که موجب صدماتی مشابه آفتاب سوختگی و با شدت بیشتر می شد.
واکنش هایی که در یک رآکتور انجام می گیرد به دو دسته تقسیم می شوند:جوش هسته ای یافوزیون و شکافت هسته ای یا فیسیون
شکافت هسته ای فرایندی است که بسیار سخت قابل کنترل است. در اواخر دهه ۳۰ و اوایل دهه ۴۰ میلادی بود که برای نخستین مرتبه دانشمندان موفق به ساخت و تولید انرژی هسته ای شدند. طولی نکشید که از بمب اتمی در جنگ جهانی دوم نیز استفاده شد.
در واقع می توان هستهٔ یک «اتم» را با یک «نوترون» به دو جز کوچک تر تقسیم کرد. این همان شیوه ای است که در مورد ایزوتوپ های اورانیوم - ۲۳۵ به کار می رود. در اینجا هستهٔ یک اتم توسط یک نوترون به دو بخش کوچکتر تقسیم می شود. در این راه با پرتاب یک نوترون به هسته اتم اورانیوم - ۲۳۵، آن را به اورانیوم - ۲۳۶ تبدیل می کنند. در این صورت هسته آن به سرعت شکافته و به دو اتم باریم و کریپتون تبدیل می شوند. علاوه بر آن چند نوترون و مقدار زیادی انرژی آزاد می شود.
گداخت هسته ای فرایندی است که در آن دوتریوم و ترتیوم ترکیب شده و تبدیل به هلیوم می شوند. در اینجا می توان با استفاده از دو اتم کوچکتر که معمولاً هیدروژن با ایزوتوپ های هیدروژن ( مانند دوتریوم و تریتیوم ) هستند، یک اتم بزرگ مثل هلیوم یا ایزوتوپ های آن را تشکیل داد. این همان شیوه ای است که در خورشید و ستارگان برای تولید انرژی به کار می رود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفحدود سه قرن قبل از میلاد مسیح، دموکریت با مطالعه بر روی اشیای پیرامونش، به این نتیجه رسید که اشیا به رغم شکل ظاهری متفاوتی که دارند، از ذرات بسیار ریز و غیرقابل تجزیه ای تشکیل شده اند. وی اسم این ذرات را اتم نهاد که در زبان یونانی به معنی نشکن است. دو هزار سال بعد، جان دالتون به این نتیجه رسید که اتم هم قابل تجزیه و شکستن است. این مسئله به صورت نظریه باقی ماند تا در سال ۱۹۲۷ میلادی، آلبرت اینشتین فرمول E=MC۲ را مطرح کرد و اذعان داشت که «با شکافته شدن اتم، انرژی عظیمی ایجاد می شود». در اینجا جرم اتم را با M، سرعت نور را با C، و انرژی را با E نشان داد.
پیشتر، و در سال ۱۸۹۶، هنری بکرل متوجه تابش های عجیبی از اورانیوم شد که آن را پرتوزایی نامید. [ ۲] و بعد از آن پیر کوری و ماری کوری عنصر رادیوم را کشف کردند که بسیار پرتوزا بود. بررسی های بیشتر سه نوع پرتوزایی را نشان داد آلفا بتا و گاما. که موجب صدماتی مشابه آفتاب سوختگی و با شدت بیشتر می شد.
واکنش هایی که در یک رآکتور انجام می گیرد به دو دسته تقسیم می شوند:جوش هسته ای یافوزیون و شکافت هسته ای یا فیسیون
شکافت هسته ای فرایندی است که بسیار سخت قابل کنترل است. در اواخر دهه ۳۰ و اوایل دهه ۴۰ میلادی بود که برای نخستین مرتبه دانشمندان موفق به ساخت و تولید انرژی هسته ای شدند. طولی نکشید که از بمب اتمی در جنگ جهانی دوم نیز استفاده شد.
در واقع می توان هستهٔ یک «اتم» را با یک «نوترون» به دو جز کوچک تر تقسیم کرد. این همان شیوه ای است که در مورد ایزوتوپ های اورانیوم - ۲۳۵ به کار می رود. در اینجا هستهٔ یک اتم توسط یک نوترون به دو بخش کوچکتر تقسیم می شود. در این راه با پرتاب یک نوترون به هسته اتم اورانیوم - ۲۳۵، آن را به اورانیوم - ۲۳۶ تبدیل می کنند. در این صورت هسته آن به سرعت شکافته و به دو اتم باریم و کریپتون تبدیل می شوند. علاوه بر آن چند نوترون و مقدار زیادی انرژی آزاد می شود.
گداخت هسته ای فرایندی است که در آن دوتریوم و ترتیوم ترکیب شده و تبدیل به هلیوم می شوند. در اینجا می توان با استفاده از دو اتم کوچکتر که معمولاً هیدروژن با ایزوتوپ های هیدروژن ( مانند دوتریوم و تریتیوم ) هستند، یک اتم بزرگ مثل هلیوم یا ایزوتوپ های آن را تشکیل داد. این همان شیوه ای است که در خورشید و ستارگان برای تولید انرژی به کار می رود.
wiki: فناوری هسته ای