فلسفه مَدرَسی ( آموزشگاهی ) یا اسکولاستیسم روشی از تفکر انتقادی دین مدارانه و الهیاتی است که دانشگاهیان سده های میانه از حدود ۱۱۰۰ ( میلادی ) تا ۱۵۰۰ ( میلادی ) در اروپا می آموختند. این اصطلاح همچنین یادآور به کارگیری این روش در تبیین و دفاع از آیین مسیحیت کاتولیک در برابر اندیشه های جایگزین مانند کاتاریسم ( برگرفته از اندیشه های مانوی ) ، آیین های غنوسی ( گنوستیک ) ، مسیحیت آریانی ( برگرفته از اندیشه های آریوس ) ، مسیحیت نستوری، و در زمانهایی پسین تر کالوینیسم و پروتستانتیسم و فهرستی گسترده از خداناباوری ها ( باورهای کفرآمیز ) است. [ ۱]
اسکولاستیک برابر با وابسته به فلسفه آموزشگاهی دانشمندان الهیات ( ایزدشناسی ) در سده های میانه اروپاست. ریشه آن از واژه اسکولاستیکوس ( scholasticus ) لاتین، سیمای لاتینی شده واژه اِسخولاستیکُس ( σχολαστικός ) یونانی، صفت برگرفته از واژه اِسخوله ( σχολή ) یونانی برابر با آموزشگاه ( مدرسه ) و هم چنین وقت آزاد و فراغت مطالعه است. اِسکولاستیکوس در زبان لاتین برابر است با «از یا وابسته به آموزشگاه». [ ۲]
این مکتب در دوره تسلط کلیسا بر جامعه اروپایی رشد چمشگیری داشت. در واقع نفوذ کلیسا در آموزش را نشان می دهد مثلاً در مورد چرخش خورشید بر دور زمین یا بسط تئوری ارسطویی نقش به سزایی داشت. افکار کلیسا به نحو دلخواه از تسلط بر آموزش و پرورش گسترش پیدا می کرد که دخالت گسترده دین در سیاست را نشان می داد، یعنی پایه تفکرات جامعه اروپا مذهبی بود. توماس آکویناس قدیس را از ستیغ های فلسفه مدرسی می شناسند. فلسفه مدرسی در اروپا را می توان همتای مشاییان در میان مسلمانان دانست. اگرچه ترجمه آثار فارابی و بوعلی سینا از عربی به لاتین، موجب رونق فلسفه مدرسی در اروپا شد و بزرگانی چون توماس آکویناس این مکتب را به اوج رساندند، اما از دیگر سو می توان برخی چون ویلیام اکام را زیر تأثیر غزالی دانست، که به انتقاد از آکویناس و مدرسیان برخاستند.
فلسفه مدرسی فلسفه ای بود، که اهل کلیسا به زبان لاتین و در مدارسی می آموختند و می آموزاندند، که زیر نظر کلیسای کاتولیک و دستگاه پاپی اداره می شد. از این رو نه غیر اهل مدرسه خبری از آن داشتند و نه جز قیل و قال مدرسه سخنی در آن بود. اگرچه بی گمان این فلسفه پاسخ گوی مسائل روزگار خودش بود، اما در پایان سده های میانه و به سرآمدن روزگار فئودالیسم در اروپا، چندان که همزمان با نوزایش و نهضت اصلاح دین جامعه تغییر می کرد و طبقه ای از بازرگانان در میان طبقات پیشین جایی برای خود می یافت، هم موضوعات و مسائل تازه ای پدید آمد و هم آثار فلسفی خوانندگان و مخاطبان تازه ای پیدا شد، که نه اهل مدرسه بودند، نه با زبان لاتین آشنا بودند. از این رو همگام با نوزایش فلسفه مدرسی رفته رفته میدان اندیشه را به فلسفه های نوین داد، اگرچه گذشته از رواج کمابیش در میان پیروان وفادارش، اثری آشکار بر فلسفه های پس از خود گذاشت. [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاسکولاستیک برابر با وابسته به فلسفه آموزشگاهی دانشمندان الهیات ( ایزدشناسی ) در سده های میانه اروپاست. ریشه آن از واژه اسکولاستیکوس ( scholasticus ) لاتین، سیمای لاتینی شده واژه اِسخولاستیکُس ( σχολαστικός ) یونانی، صفت برگرفته از واژه اِسخوله ( σχολή ) یونانی برابر با آموزشگاه ( مدرسه ) و هم چنین وقت آزاد و فراغت مطالعه است. اِسکولاستیکوس در زبان لاتین برابر است با «از یا وابسته به آموزشگاه». [ ۲]
این مکتب در دوره تسلط کلیسا بر جامعه اروپایی رشد چمشگیری داشت. در واقع نفوذ کلیسا در آموزش را نشان می دهد مثلاً در مورد چرخش خورشید بر دور زمین یا بسط تئوری ارسطویی نقش به سزایی داشت. افکار کلیسا به نحو دلخواه از تسلط بر آموزش و پرورش گسترش پیدا می کرد که دخالت گسترده دین در سیاست را نشان می داد، یعنی پایه تفکرات جامعه اروپا مذهبی بود. توماس آکویناس قدیس را از ستیغ های فلسفه مدرسی می شناسند. فلسفه مدرسی در اروپا را می توان همتای مشاییان در میان مسلمانان دانست. اگرچه ترجمه آثار فارابی و بوعلی سینا از عربی به لاتین، موجب رونق فلسفه مدرسی در اروپا شد و بزرگانی چون توماس آکویناس این مکتب را به اوج رساندند، اما از دیگر سو می توان برخی چون ویلیام اکام را زیر تأثیر غزالی دانست، که به انتقاد از آکویناس و مدرسیان برخاستند.
فلسفه مدرسی فلسفه ای بود، که اهل کلیسا به زبان لاتین و در مدارسی می آموختند و می آموزاندند، که زیر نظر کلیسای کاتولیک و دستگاه پاپی اداره می شد. از این رو نه غیر اهل مدرسه خبری از آن داشتند و نه جز قیل و قال مدرسه سخنی در آن بود. اگرچه بی گمان این فلسفه پاسخ گوی مسائل روزگار خودش بود، اما در پایان سده های میانه و به سرآمدن روزگار فئودالیسم در اروپا، چندان که همزمان با نوزایش و نهضت اصلاح دین جامعه تغییر می کرد و طبقه ای از بازرگانان در میان طبقات پیشین جایی برای خود می یافت، هم موضوعات و مسائل تازه ای پدید آمد و هم آثار فلسفی خوانندگان و مخاطبان تازه ای پیدا شد، که نه اهل مدرسه بودند، نه با زبان لاتین آشنا بودند. از این رو همگام با نوزایش فلسفه مدرسی رفته رفته میدان اندیشه را به فلسفه های نوین داد، اگرچه گذشته از رواج کمابیش در میان پیروان وفادارش، اثری آشکار بر فلسفه های پس از خود گذاشت. [ ۳]
wiki: فلسفه مدرسی