فلسفه شفاعت

[ویکی فقه] شفاعت نه تشویق به گناه است و نه چراغ سبز برای معاصی، نه عامل عقب افتادگی و نه چیزی شبیه پارتی بازی در جامعه های دنیای امروز، بلکه یک مسئله مهم تربیتی است که از جهات گوناگون آثار مثبت و سازنده دارد.
امید به شفاعت شفیعان، سبب می شود که افراد عصیانگر به تعدی و گناه خود ادامه دهند، و روز به روز بر حجم جرایم خویش بیافزایند؛ زیرا با خود چنین می اندیشند که در روز سزا، شفیعانی دارند که در حق آنان شفاعت می نمایند، و در نتیجه خداوند گناه آنان را می بخشد.
طرح یک شبهه
دقت در این اشکال ( امید به شفاعت شفیعان، سبب می شود که افراد عصیانگر به تعدی و گناه خود ادامه دهند) حاکی است که برداشت انتقادکننده از شفاعت، همان است که در ذهن یک فرد عامی دور از بحث های دینی، نقش می بندد، او تصور کرده است که نتیجه عقیده به شفاعت این است که گروهی به اتکای شفاعت اولیای خدا، خود را آلوده سازند، از این جهت نتیجه گرفته است که اعتقاد به آن مایه تجری و تصمیم بر ادامه گناه می گردد، در صورتی که حقیقت غیر این است.
پاسخ به شبهه
این پرسش یا انتقاد را می توان به چند بیان پاسخ گفت:
← اول
...