فلسفه زندگی

فلسفه زندگی هر نوع نگرش کلی نسبت به معنای زندگی یا نحوه زندگی باید باشد. [ ۱] این اصطلاح به طور کلی به معنای غیررسمی به کار می رود، به معنای فلسفه ای شخصی است که تمرکز آن حل سوالات اساسی وجودی در مورد وضعیت انسان است تا تلاش فلسفی دانشگاهی. [ ۲]
این اصطلاح همچنین به مفهوم خاصی از فلسفه پردازی به عنوان روشی برای زندگی اشاره دارد[ ۳] مورد تأیید جنبش فلسفه حیات آلمان است که نماینده اصلی آن ویلهلم دیلته[ ۴] و چندین فیلسوف قاره دیگر مانند هنری برگسون[ ۵] و پیر هادوت است.
وضعیت انسان به نظر می رسد مبارزه بین آنچه ( وجود ) است و آنچه که باید ( جوهر ) شود، می باشد.
• شرایط هنجاری - گزینه های جایگزین، انتخاب، آزادی، ارزش ها، استانداردها، ایده آل ها، تعهدات، مسئولیت پذیری
• مخمصه وجودی - محدودیت، از خود بیگانگی، اضطراب، احساس گناه، دوسوگرایی، پرتابشدگی
حداقل سه نظریه غالب در مورد چگونگی پاسخ به سؤال وجودی وجود دارد.
• نیهیلیسم، انکار معنی
• ذات گرایی
• اومانیسم سکولار
• دین
اگزیستانسیالیسم دو شکل اساسی دارد:
اگزیستانسیالیسم مذهبی به بهترین وجه توسط سنت آگوستین، بلیز پاسکال، پل تیلیچ و فلسفه سورن کی یرکگارد مثال زدنی است. اگزیستانسیالیسم دینی معتقد است که واقعیت دو سطح دارد: جوهر، که زمین هستی است و وجود. دین آخرین نگرانی در این دیدگاه است.