فلوریت ( به انگلیسی: ( fluoridکه همچنین به آن فلورسپار گفته می شود، یک ترکیب معدنی است که در واقع، از جنس کلسیم فلوریت ( Ca F 2 ) می باشد. نام این ماده، از واژهٔ لاتین fluere به معنای «جریان یافته» ( to flow ) ، گرفته شده است. علت این نامگذاری، این است که این ماده به سهولت ذوب می شود و جریان می یابد. در حقیقت، نام عنصر فلئور، به دلیل همین مسئله، قرار داده شده است. فلورین در ترکیب های مختلف یافت می شود اما در حالت آزاد مشاهده نمی شود. علت این مسئله، فعالیت شیمیایی بالای این ماده می باشد. این تخمین زده شده است که میزان این ماده در پوستهٔ زمین، 597 ppm بوده است و همچنین آب دریا، حاوی 1. 3mg /lit می باشد. مواد معدنی مهم حاوی فلورین، عبارتند از:
فلوریت ( Ca F 2 )
فلور - آپاتیت ( 3Ca - 3 ( PO - 4 ) - 2 . Ca ( Cl, F
کریولیت ( Na3 AlF6 )
از بین این مواد، فلوریت، از لحاظ تجاری، مهم ترین مادهٔ معدنی، محسوب می شود.
فلوریت یک مادهٔ معدنی متداول در ذخایر با منشأ هیدروترمال می باشد. این نوع از منابع در گرانیت ها و سایر سنگ های آتشفشانی یافت می شود و میزان آن در دولومیت و سنگ آهک، اندک است. این مادهٔ معدنی، در ذخایر رگه ای یافت می شود، مخصوصاً به همراه مینرال های فلزی. در واقع این ماده، یک بخشی از مواد زائد این معادن، محسوب می شود. این مادهٔ معدنی، به همراه سرب معدنی، سالریت ( sphalerite ) ، باریت ها، کوارتز و تالک، وجود دارند. فلوریت، یک مینرال معدنی با توزیع گسترده می باشد. ذخایر قابل توجهی از این ماده در آلمان، استرالیا، سوئیس، کلورادوی آمریکا، یافت می شود. در واقع فلوریت ها، یک جزء اصلی از ذخایر آبشار گرم می باشد. این ماده برخی اوقات در سنگ خارای زبر نیز یافت می شود. [ ۱]
فلوریت ها به دلیل رنگ زیبای خود و همچنین سایر ویژگی های نوری، انسان ها را به خود جذب می کنند. اما اولین استفاده عملی از این ماده، در سال ۱۶۷۰ گزارش شده است. در این سال، شیشه ها با کمک یک مادهٔ معدنی اچ می شد. بعدها، این فهمیده شد که مادهٔ مورد استفاده در اچ، در واقع ترکیبی از کلسیم است که بعدها، فلوریت نامیده شد. این نام گذازی به وسیلهٔٔ Scheele در سال ۱۷۷۱ انجام شد. علت این نامگذاری، قابلیت ذوب آزاد این ماده بود. در سال ۱۸۱۱، Andre Marie Ampere یک اسید مشابه با HCl تهیه کرد که بعدها، آن را فلوریت نامید. از میان سایر ترکیباتی که از این ماده تولید شد، عنصر فلورین را نتوانستند جداسازی کنند. علت این مسئله، فعالیت شیمیایی بالای این ماده می باشد. در سال ۱۸۶۹، George Gore قادر شد تا این گاز را با استفاده از الکترولیز اسید HF تولید کند اما فلور آزاد یا فلورین عنصری آزاد و هیدروژن سریعاً با هم واکنش می دهند و انفجار ایجاد می کنند. یک روش عملی در ایزولاسیون عنصر فلئور، اولین بار در سال ۱۸۸۶ و در زمانی توسعه یافت که شیمیدان فرانسویNobel Laureate موفق به الکترولیز یک مخلوط از پتاسیم فلورید ( KF ) و اسید HF در سلول پلاتینی شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلففلوریت ( Ca F 2 )
فلور - آپاتیت ( 3Ca - 3 ( PO - 4 ) - 2 . Ca ( Cl, F
کریولیت ( Na3 AlF6 )
از بین این مواد، فلوریت، از لحاظ تجاری، مهم ترین مادهٔ معدنی، محسوب می شود.
فلوریت یک مادهٔ معدنی متداول در ذخایر با منشأ هیدروترمال می باشد. این نوع از منابع در گرانیت ها و سایر سنگ های آتشفشانی یافت می شود و میزان آن در دولومیت و سنگ آهک، اندک است. این مادهٔ معدنی، در ذخایر رگه ای یافت می شود، مخصوصاً به همراه مینرال های فلزی. در واقع این ماده، یک بخشی از مواد زائد این معادن، محسوب می شود. این مادهٔ معدنی، به همراه سرب معدنی، سالریت ( sphalerite ) ، باریت ها، کوارتز و تالک، وجود دارند. فلوریت، یک مینرال معدنی با توزیع گسترده می باشد. ذخایر قابل توجهی از این ماده در آلمان، استرالیا، سوئیس، کلورادوی آمریکا، یافت می شود. در واقع فلوریت ها، یک جزء اصلی از ذخایر آبشار گرم می باشد. این ماده برخی اوقات در سنگ خارای زبر نیز یافت می شود. [ ۱]
فلوریت ها به دلیل رنگ زیبای خود و همچنین سایر ویژگی های نوری، انسان ها را به خود جذب می کنند. اما اولین استفاده عملی از این ماده، در سال ۱۶۷۰ گزارش شده است. در این سال، شیشه ها با کمک یک مادهٔ معدنی اچ می شد. بعدها، این فهمیده شد که مادهٔ مورد استفاده در اچ، در واقع ترکیبی از کلسیم است که بعدها، فلوریت نامیده شد. این نام گذازی به وسیلهٔٔ Scheele در سال ۱۷۷۱ انجام شد. علت این نامگذاری، قابلیت ذوب آزاد این ماده بود. در سال ۱۸۱۱، Andre Marie Ampere یک اسید مشابه با HCl تهیه کرد که بعدها، آن را فلوریت نامید. از میان سایر ترکیباتی که از این ماده تولید شد، عنصر فلورین را نتوانستند جداسازی کنند. علت این مسئله، فعالیت شیمیایی بالای این ماده می باشد. در سال ۱۸۶۹، George Gore قادر شد تا این گاز را با استفاده از الکترولیز اسید HF تولید کند اما فلور آزاد یا فلورین عنصری آزاد و هیدروژن سریعاً با هم واکنش می دهند و انفجار ایجاد می کنند. یک روش عملی در ایزولاسیون عنصر فلئور، اولین بار در سال ۱۸۸۶ و در زمانی توسعه یافت که شیمیدان فرانسویNobel Laureate موفق به الکترولیز یک مخلوط از پتاسیم فلورید ( KF ) و اسید HF در سلول پلاتینی شد.
wiki: فلئوریت