فقه فتوایی

[ویکی فقه] فقه فتوایی، بیان احکام فقهی بدون استدلال است.
فقه فتوایی گونه ای از ارائه فقه است که در آن، فقیه نظر خود را بدون استدلال و ذکر مستندات بیان می کند.
کتب فقه فتوایی
کتابهای « الهدایة » و « المقنع » شیخ صدوق ، « المقنعة » شیخ مفید ، « النهایة » شیخ طوسی ، « شرائع الاسلام » محقق حلی ، « عروة الوثقی » سید یزدی و « تحریر الوسیله » امام خمینی در شمار کتب فقه فتوایی اند.

[ویکی شیعه] فِقه فَتوایی در مقابل فقه استدلالی، بیان احکام شرعی بدون ذکر استدلال است که معروف ترین منابع این نوع فقه، کتاب های توضیح المسائل و استفتاءات است که در قرن های اخیر مرسوم شده است. آثاری مانند المقنع نوشته شیخ صدوق، المقنعه شیخ مفید نیز به صورت فقه فتوایی نگاشته شده اند.
فقه فتوایی به بیان احکام شرعی بدون ذکر استدلال های مربوط به احکام گفته می شود و در مقابل فقه استدلالی قرار دارد. روش ارائه فقه به صورت فتوا و بدون همراهی با استدلال، روشی است قدیمی و بسیاری از فقیهان شیعه به این روش کتاب نوشته اند؛ با این حال تعبیر فقه فتوایی تعبیری است جدید که در کتاب های قدیمی یافت نمی شود.
تألیف آثار به شیوه فقه فتوایی سابقه ای بیش از آثار فقه استدلالی دارد. تا قرون اخیر اکثر کتاب های فقه فتوایی به عربی نوشته می شدند. برخی از مشهورترین کتاب های فقه فتوایی در تاریخ فقه شیعه عبارتند از: الهدایه نوشته شیخ صدوق، المقنع نوشته شیخ صدوق، المقنعه شیخ مفید، النهایه شیخ طوسی، شرایع الاسلام نوشته محقق حلی، وسیلة النجاة نوشته سید ابوالحسن اصفهانی، تحریر الوسیله نوشته امام خمینی.