فرهنگ در شیلی

فرهنگ شیلی دارای تنوع و تاریخ عمیقی است.
شمال شیلی مرکز مهمی برای فرهنگ دوران قرون وسطا و اوایل دوره جدید امپراتوری اینکا می باشد، در حالی که نواحی مرکزی و جنوبی، مناطق فعالیت های فرهنگی ماپوچه است. در سراسر دوره استعماری در پی فتح این کشور، و طی دوران اولیه جمهوری، فرهنگ کشور تحت سیطره اسپانیایی ها بوده است. تأثیرات اروپاییان دیگر عمدتاً انگلیسی و فرانسوی از آغاز قرن ۱۹ ام شروع شد و تا امروز نیز ادامه داشته است.
رقص ملی این کشور "کوئکا" ( Cueca ) است. شکل دیگری از ترانه سنتی شیلی، که البته همراه رقص نیست، "تونادا" ( tonada ) می باشد. موسیقی وارد شده توسط استعمارگران اسپانیایی، از کوئکا، بر اساس یک بخش ملودی واسطه ای و یک ملودی بارزتر، قابل تمایز است. در اواسط دهه ۱۹۶۰، اشکال موسیقی بومی توسط "خانواده پارا" ( Parra family ) و به کمک شعر نوی شیلی مجدداً احیاء شد، که همراه با فعالان و اصلاحگران سیاسی شد و توسط خواننده سبک فالک و محقق فرهنگ عامه و شرح نژادی مارگوت لویولا ( Margot Loyola ) عرضه شد.
مردم شیلی کشورشان را «país de poetas» یا 'سرزمین شعرا' می نامند.
گابریلا میسترال اولین شیلیایی بود که جایزه نوبل ادبیات را در سال ( ۱۹۴۵ ) برد. اما، مشهورترین شاعر شیلی، پابلو نرودا است که جایزه نوبل را در سال ( ۱۹۷۱ ) برنده شد و به خاطر مجموعه آثار دربارهٔ رومانس ( داستان عاشقانه ) ، طبیعت، و سیاست شهرت جهانی دارد. سه خانه بسیار فردگرای اش ( منحصربه فرد ) در نواحی ایسلا نگرا، سانتیاگو و والپاریزو مقصدی معروف برای جهانگردان می باشد.