فرقه غالیه

[ویکی فقه] در این مقاله به بررسی فرقه غالیه که عنوانی عام هم دارد یعنی افراطی گری و از حد گذراندن در اعتقاد به معصومین (علیهم السلام)، خواهیم پرداخت.
غالیه در لغت به معنای تجاوز از حد است. غلاه یا غالیه جمع غالی می باشد که در اصطلاح به کسانی گفته می شود که امیرالمومنین و امامان و فرزندان او را به الوهیت و نبوت توصیف کردند و در حق آنان از حد اعتدال تجاوز کردند. این واژه برای این گروه برگرفته از تعبیری است که قرآن در نهی مسیحیان از غلو درباره مسیح علیه السّلام به کار برده است. «یا اهل الکتاب لا تغلوا فی دینکم ولا تقولوا علی الله الا الحق.» «یعنی ای اهل کتاب در دین خود غلو نکنید و جز حق درباره خدا نگویید.» البته باید توجه داشت که به کسانی که بعضی عقاید غلو آمیز درباره صفات ائمه (علیهم السّلام) مانند علم امام و عصمت امام و قدرت امام داشته باشند بدون آنکه صفت الوهیت را به آنان نسبت دهند غالی گفته نمی شود.
تاریخچه بحث
بحث غلو قبل از اسلام نیز وجود داشته است مانند گفتار مسیحیان درباره حضرت عیسی و کلام یهودیان درباره عزیر پیامبر که قرآن درباره آن می فرماید: «وقالت الیهود عزیر ابن الله وقالت النصاری المسیح ابن الله ذلک قولهم بافواههم» و یهود می گفتند عزیر پسر خداست و نصاری می گفتند مسیح پسر خداست این قول زبانی آنهاست. اما این بحث و تبدیل شدن آن به فرقه های منحرف، بعد از اسلام مطرح شده است و تاریخ پیدایش آن به قرون اولیه بر می گردد چنانکه در بسیاری از مواقع سوال درباره شخصیت یک راوی اهل غلو بودن آن، مورد توجه قرار گرفته است. چنانکه از روایات امام باقر و صادق علیهما السلام فهمیده می شود فعالیت غالیان در این زمان گسترش یافته است.
اعتقادات غالیان
از مهمترین اعتقادات غالیان قائل شدن به الوهیت و نبوت برای امیرالمومنین و ائمه (علیهم السّلام) و شریک دانستن ایشان در خالقیت و یا رازقیت و آگاهی آنان از علم غیب بدون وحی و اذن خدا و حلول خداوند در آنها یا اتحاد خداوند با آنان و تناسخ ارواح ائمه در بدن ها دیگر و اعتقاد به اینکه با معرفت آنان اطاعت خداوند و ترک معصیت الهی لازم نیست.
موضع گیری اهل بیت درباره غالیان
...