فرضیه سیل دریای سیاه

فوران یا سیلاب دریای سیاه، یکی از سه نگره ( فرضیه ) مشهور توفان و فوران تاریخ کواترنری دریای سیاه است، که یکی از دو سناریوی احتمالی دربارهٔ دلیل بالا آمدن پر آشوب و توفانی سطح آب دریای سیاه در اواخر دورهٔ کواترنری ست. [ ۱]
در سال ۱۹۹۷ والترپیتمن، ویلیام رایان و همکارانشان برای نخستین بار نگرهٔ فوران آب دریای سیاه را منتشر کردند. برپایهٔ مطالعات آنها ریزش ویرانگر آب دریای مدیترانه در ۷۲۰۰ سال پیش از زمان انتشار نگره پیش آمده است. پیش از آن زمان آبهای حاصل از ذوب شدن یخچال ها میزان آب دریای سیاه و دریاچهٔ کاسپین را بالا برده باعث فوران و سرریز آب به دریای اژه شده است. با پس نشستن یخچال ها آب برخی رودخانه ها به دریای سیاه ریخته است. ذوب شدن یخچال ها و بالا رفتن سطح آب دریاهای آزاد مانند دریای مدیترانه دلیل شکسته شدن سد سنگی بزرگ بسفر و فوران آب در دریای سیاه شده است. این فوران کرانه های شمالی و غربی دریای سیاه را ۱۵۵ هزار کیلومتر مربع گسترش داده است، بر پایهٔ مطالعات دانشمندان میزان آبی که وارد دریای سیاه شده روزانه چیزی در حدود چهل میلیون متر مکعب یا ۲۰۰ برابر آبشار نیاگارا بوده است. درهٔ بسفر برای کم و بیش سیصد روز در حال غریدن و جابجا کردن آب بوده است.
نگرهٔ دیگری نیز درسالهای ۲۰۰۳ و ۲۰۰۷ دربارهٔ توفان ویرانگر اواخر دورهٔ کواترنری و فوران آب دریای سیاه منتشر شده است.
نگرهٔ دیگری نیز دربارهٔ فوران و سیلاب های تدریجی و بلند مدت دربای سیاه در بین دانشمندان زمین شناس در جریان است.