فرضیه اشفتگی میانی

فرضیه آشفتگی میانی. فرضیه آشفتگی میانی ( به انگلیسی: Intermediate disturbance hypothesis ( IDH ) ) نشان می دهد که تنوع گونه های محلی زمانی به حداکثر می رسد که آشفتگی زیست محیطی نه خیلی نادر و نه خیلی فراوان باشد. در سطح پایین آشفتگی، جانداران رقابتی تر، گونه های وابسته را به سمت انقراض سوق می دهند و بر اکوسیستم تسلط می یابند. [ ۱] در سطوح بالای آشفتگی، به دلیل آتش سوزی های مکرر جنگل ها یا اثر انسانی مانند جنگل زدایی، همه گونه ها در معرض خطر انقراض هستند. بر اساس تئوری IDH، در سطح آشفتگی میانی، تنوع به حداکثر می رسد زیرا گونه هایی که در مراحل اولیه و اواخر توالی رشد می کنند می توانند همزیستی کنند. IDH یک مدل غیرتعادلی است که برای توصیف رابطه بین آشفتگی و تنوع گونه ای استفاده می شود. IDH بر فرض های زیر استوار است: اولاً، آشفتگی های بوم شناختی تأثیر عمده ای بر غنای گونه ای در منطقه آشفتگی دارند. [ ۲] [ ۳] دوم، رقابت درون گونه ای باعث می شود که یک گونه رقیب خود را به سمت انقراض سوق دهد و در اکوسیستم غالب شود. [ ۲] [ ۴] [ ۳] سوم، آشفتگی ها در مقیاس بوم شناختی متوسط از رقابت برون گونه ای جلوگیری می کند. [ ۲] [ ۴] [ ۳]