فرسایش ساحلی (coastal erosion)
فرسایش خشکی، براثرِ کوبشِ مداومِ امواج دریا، عمدتاً با فرآیندهای عملِ هیدرولیکی، برسایش، سایش، و خوردگی. عمل هیدرولیکی با اِعمال نیروی امواج عمل می کند که هوای درون حفره های سنگ ها و صخره های ساحلی را فشرده می کند. هوا به حالت انفجاری منبسط می شود و سنگ ها را خُرد می کند. این نیرو شامل اِعمال نیروی آب روی صخره ها نیز می شود. در طوفان های شدید، بزرگی این نیرو ممکن است شش تُن بر سانتی متر مکعب، به اندازۀ نیروی یک بولدوزر، باشد. امواج سنگ ها و ریگ ها را به سطح صخره های ساحلی می کوبانند که طی فرآیند برسایش و سایش، ساییده می شوند. سواحل گلِ سفید و سنگ آهک در فرآیند انحلال، که به آن خوردگی نیز می گویند، بیشتر فرسایش می یابند. در فرآیند سایش، ذرات سنگی فرسایش یافته دوباره ساییده شده، کوچک تر، و گردتر می شوند. خردشدگی یخبندانی (یخبندان ذوب) به سبب انبساط آب یخ زده در ترک ها، و هوازدگی زیست شناختی به سبب حفاری نرم تنان حفار سنگ و گیاهان روی می دهد که هر دو موجب فرسایش سنگ ها می شوند. وقتی
دماغه های ساحلی از سنگ های مقاوم ساخته شده باشند، دریا ساحل را طی مراحل متوالی می فرساید. فرسایش در وهلۀ اول در سطوح ضعف، مانند گسلها و ترکها، آغاز می شود تا غارها شکل گیرند. بعد از آن، بخش های داخلی غارها را می ساید و آن ها را بزرگ می کند. در برخی مواقع، ممکن است سقف غارها ریزش کند و دیگِ چال ایجاد شود. در موارد دیگر، غارهای دو طرف دماغۀ ساحلی ممکن است به هم متصل شوند و قوس طبیعی پدید آورند. وقتی سقف قوس ریزش کند، ستون (صخره منفرد) به وجود می آید و براثر ساییده شدن ستون، پایه شکل می گیرد. نمونه هایی از ستون در نیدلز انگلستان یافت می شود.
