فرایند سیمانکاری

فرآیند سیمانکاری. فرایند سیمان سازی ( به انگلیسی: Cementation process ) یک تکنولوژی منسوخ برای ساخت فولاد توسط کربوراسیون آهن است. برخلاف فولاد سازی مدرن، میزان کربن آهن را افزایش می دهد. این فرایند ظاهراً قبل از قرن هفدهم توسعه یافته است. کوره استیل Derwentcote، ساخته شده در سال ۱۷۲۰، اولین نمونه باقیمانده از کوره های سیمان سازی است. مثال دیگر در انگلیس، کوره سیمان کاری در خیابان دانسکتر شفیلد است.
این فرایند در مقاله ای در سال ۱۵۷۴ در پراگ منتشر شد. این فرایند بار دیگر توسط یوهان نوسباوم از مگدبورگ اختراع شد که در ۱۶۰۱ عملیات خود را در نورنبرگ ( با شرکا ) آغاز کرد. این فرایند در سال ۱۶۱۴ توسط ویلیام الیوت و ماتیاس میسی در انگلستان ثبت اختراع شد. [ ۱] در آن تاریخ، «اختراع» می توانست صرفاً شامل معرفی یک صنعت یا محصول جدید یا حتی یک انحصار صرف باشد. آنها به زودی حق ثبت اختراع را به سر باسیل بروک منتقل کردند، اما او مجبور شد که آن را در سال ۱۶۱۹ واگذار کند. یک بند در حق ثبت اختراع منع واردات فولاد نامطلوب تشخیص داده شد زیرا او نمی توانست فولاد مورد نیاز را تأمین کند. [ ۲] کوره های بروک احتمالاً در منزل وی در مادلی در Coalbrookdale ( که قطعاً قبل از جنگ داخلی انگلیس وجود داشته است ) بود، جایی که دو کوره سیمان کاری حفاری شده است. [ ۳] او احتمالاً از آهن میله ای جنگل دین استفاده می کرد، جایی که در دو دوره، در کار آهن آلات کشاورزی شاه شریک بود.
تا سال ۱۶۳۱ تشخیص داده شد که آهن سوئدی بهترین ماده اولیه است و بعداً به ویژه مارکهای ( برندهای ) خاصی مانند گلوله دوتایی ( به اصطلاح از مارک OO ) از Österby و حلقه L از Leufsta که نشان آن از یک دایره تشکیل شده بود، هر دو متعلق به لوئیس دی گیر و فرزندان او بود. اینها از جمله کارگاه آهنگری در سوئد بودند که برای اولین بار به استفاده از فرایند والون در فاینینگ آهن و تولید آنچه در انگلستان به عنوان آهن oregrounds ( آهن درجه یک ) شناخته شده بود پرداختند. این آهن از بندر Öregrund سوئد، شمال استکهلم، که در قسمت پشتی آن بیشتر آهن آلات نهفته بود، نامگذاری شد. سنگ معدن مورد استفاده در نهایت از معدن Danememora تهبه شد. [ ۲]
این فرایند با آهن ساخته ( wrought iron ) و زغال چوب آغاز می شود. از یک یا چند گلدان سنگی بلند در داخل کوره استفاده می شود. به طور معمول، در شفیلد، هر گلدان ۱۴ فوت در ۴ فوت و ۳٫۵ فوت عمق داشت. میله های آهنی و زغال چوب در لایه های متناوب، با لایه بالایی ذغال و سپس مواد نسوز، بسته بندی می شوند، تا گلدان یا «تابوت» غیرقابل نفوذ در برابر هوا شود. برخی از تولیدکنندگان از مخلوطی از ذغال چوب پودر شده، دوده و نمکهای معدنی استفاده کردند که پودر سیمان نامیده می شود. در کارهای بزرگتر، در هر چرخه تا ۱۶ تن آهن فرآوری می شد، اگرچه می توان آن را در مقیاس کوچک، مانند یک کوره کوچک یا کوره آهنگری انجام داد.