فتوولتائیک

فُتوولتائیک ( به انگلیسی: Photovoltaics ) یا فتوولتاوَری[ ۱] یا فتوولتایی به اختصار PV، فناوری تبدل ( انرژی ) نور به الکتریسیته از راه استفاده از نیم رساناهایی است که ویژگی اثر فُتوولتایی دارند؛ پدیده ای که در زمینه های فوتوشیمی، فیزیک و الکتروشیمی مورد استفاده و بررسی است.
یک سامانه فتوولتایی با به کارگیری پانل های خورشیدی؛ که هرکدام شان را شماری از سلول های خورشیدی تشکیل می دهد، توان الکتریکی تولید می کند.
یکی از انواع سامانه های تولید برق از انرژی خورشیدی می باشد. در این روش با به کارگیری سلول های خورشیدی، تولید مستقیم الکتریسیته از تابش خورشید امکان پذیر می شود. سلول های خورشیدی از نوع نیم رسانا می باشند که از سیلیسیوم یعنی دومین عنصر فراوان پوسته زمین ساخته می شوند. وقتی نور خورشید به یک سلول فتوولتایی می تابد، بین دو الکترود منفی و مثبت اختلاف پتانسیل بروز کرده و این امر موجب جاری شدن جریان بین آن ها می گردد. می توان فتوولتائیک را در دسته فناوری های انرژی های تجدید پذیر ( نوشو ) قرار داد.
مقدار انرژی تابشی خورشید بر روی کرهٔ زمین ( در یک ساعت یا یک دقیقه ( جمله باید تابع زمان باشد ) ۶٬۰۰۰ برابر کل مصرف انرژی های سالیانه بر روی زمین است که این مطلب نشان دهندهٔ اهمیت توجه به این منبع در تأمین نیازهای روزمرهٔ بشر است. اگر تا به حال انرژی خورشیدی رقیبی جدی برای سوخت های فسیلی محسوب نمی شده است، به دلیل پایین بودن تاریخی قیمت سوخت های فسیلی بوده است. اگر چه هنوز هم فناوری استفاده از انرژی خورشیدی به بلوغ خود نرسیده است، اما رسیدن به این تکامل نزدیک است. بسیاری از کشورهای جهان در تلاشند تا با جایگزینی انرژی خورشیدی در تولید حرارت و الکتریسیته حداکثر استفاده از این منبع انرژی را به دست آورده و زیان های ناشی از مصرف سوخت های فسیلی را کاهش دهند.
عبارت فتوولتائیک «Photovoltaic» ترکیبی از واژهٔ یونانی «Photos» به معنی نور با «Volt» به معنای تولید الکتریسیته از نور است. کشف پدیدهٔفتوولتایی به فیزیکدان فرانسوی آلکساندر ادمون بکرل نسبت داده می شود که در سال ۱۸۳۹ با چاپ مقاله ای ( بکرل، ۱۸۳۹ ) تجربیات خود را با باتری تَر ( به انگلیسی: Wet Cell ) ارائه نمود. او مشاهده نمود که ولتاژ باتری وقتی که صفحات نقره ای آن تحت تابش نور خورشید قرار می گیرند، افزایش می یابد.