فایِزِ دَشتی، محمّدعلی (کُردَوان ۱۲۵۰ـ گَزدِراز ۱۳۳۰ق)
(مشهور به: زایر) شاعر و دوبیتی سرای ایرانی. تحصیلات مقدماتی را در کردوان و بردخون فراگرفت و در زادگاهش از شیخ احمد نامی فارسی و عربی آموخت. در جوانی به سیاحت پرداخت. به کربلا رفت و از آن پس به زایر محمدعلی خوانده شد. فایز با کشاورزی امرار معاش می کرد و با محمدخان دشتی و محمود کبگانی (از شعرای دشتی) معاصر بود. در دوبیتی های فایز اندوهی بی پایان نهفته است. الف ندا در اغلب اشعار او آمده و از تلمیح بسیار بهره برده است. برخلاف باباطاهر از لغات محلی جنوبی استفاده نکرده است. اشعار فایز در جنوب ایران با آهنگ شروه خوانده می شود. دوبیتی های فایز بارها منتشر شده و عبدالمجید زنگویی همۀ اشعار فایز را در ترانه های فایز گردآورده است (آبادان، ۱۳۵۴ش).
(مشهور به: زایر) شاعر و دوبیتی سرای ایرانی. تحصیلات مقدماتی را در کردوان و بردخون فراگرفت و در زادگاهش از شیخ احمد نامی فارسی و عربی آموخت. در جوانی به سیاحت پرداخت. به کربلا رفت و از آن پس به زایر محمدعلی خوانده شد. فایز با کشاورزی امرار معاش می کرد و با محمدخان دشتی و محمود کبگانی (از شعرای دشتی) معاصر بود. در دوبیتی های فایز اندوهی بی پایان نهفته است. الف ندا در اغلب اشعار او آمده و از تلمیح بسیار بهره برده است. برخلاف باباطاهر از لغات محلی جنوبی استفاده نکرده است. اشعار فایز در جنوب ایران با آهنگ شروه خوانده می شود. دوبیتی های فایز بارها منتشر شده و عبدالمجید زنگویی همۀ اشعار فایز را در ترانه های فایز گردآورده است (آبادان، ۱۳۵۴ش).