فاضل ابی

[ویکی فقه] فاضل آبی. عز الدین حسن بن ابی طالب یوسفی، معروف به «فاضل آبی» و «ابن زینب»، عالم، فاضل، محقق، فقیهی قوی در فقاهت، شارح المختصر النافع ، شاگرد محقق ثانی (رحمه الله) میزان فضل او بیش از میزان شهرت اوست و دانش وی افزون از یاد و نام اوست. کتاب او، کشف الرموز فی شرح المختصر النافع ، کتابی خوب است که مشتمل بر فوائد بسیار و تنبیهات عالی است. بین او و استادش مباحثات و اختلافات بسیار، در مواضع مختلف بوده است.
«آبی» بیان کننده نسبت او به «آبة» (بر وزن ساوه) است که «آوه» نیز گفته می شود. «آوه» شهر کوچکی است از توابع قم که اهل آن از زمان ائمه علیهم السلام شیعه بوده اند.
نظرات فقهی
- فوریت قضای نماز - حرمت نماز جمعه در عصر غیبت - عدم ارث زوجه از خانه ها و منازل، اگر چه دارای فرزند باشد.
نگارش کتاب
در سال ۶۷۲ از نگارش کتاب خود کشف الرموز فی شرح المختصر النافع فارغ شد.

[ویکی اهل البیت] فاضل آبی. عزالدین حسن بن علی ابن ابیطالب معروف به فاضل آبی ( ابن زینب ) یکی از علمای بزرگ شیعه در قرن هفتم هجری بود. آبی فقیهی کامل و عالمی فاضل بود او از اکابر تلامذه محقق حلّی است که خود در فقه صاحب نظر بود سیدبحرالعلوم در رجال خویش او را در عداد فقهای بزرگ قرن هفتم متذکر است او دانشمندی محقق و اهل نظر در مسائل فقهی بود و گاه رأی او در فتاوا مخالف استاد خویش بوده است. فاضل آبی به صاحب کشف الرموز مشهور است. کشف الرموز شامل مسائل فقهی و نظریات صاحب ترجمه است که دالّ بر احاطه علمی فاضل دارد. تاریخ تألیف کشف الرموز رمضان 672 بوده و صاحب ترجمه ظاهراً اواخر قرن هفتم وفات نموده است. در قرون گذشته مردم ساوه سنی مذهب و به کنار آن مردم قصبه آبه شیعه مذهب بودند ولی پس از چند سال مردم ساوه نیز همگی شیعه شدند و کشمکش های دو قصبه خاتمه یافت. در خاتمه فاضل، هم شهری سید رضی الدین آوی است. فقیر آبی را به کنار آوی برد. باشد که فردا همگان به کنار اولیای خویش باشیم.