غول سرخ

غول سرخ، یک ستارهٔ بزرگ و درخشان است که در مرحلهٔ دوم عمرش به سر می برد. همجوشی هسته ای در لایهٔ بیرونی مرکز این ستاره اتفاق می افتد.
هستهٔ این ستارگان بسیار فشرده از جنس هلیوم است و دمای سطح آن ها کمتر از ستارگانی که مرحلهٔ اول عمرشان را می گذرانند می باشد ( حدود ۵٬۰۰۰ درجهٔ سانتی گراد ) .
یک ستاره بعد از چند میلیارد سال برای واکنش های همجوشی هسته ای، هیدروژن کافی در هسته اش ندارد. در عوض هلیوم های باقی مانده از واکنش های پیشین در هستهٔ ستاره مانده، در لایه های بیرونی ستاره هنوز مقداری هیدروژن موجود است؛ ولی، به مقدار کافی گرم نیستند تا در واکنش هسته ای شرکت کنند.
بنابراین، به دلیل نداشتن سوخت، ستاره شروع به سرد شدن و کوچک شدن می کند. لایه های درونی ستاره بر اثر جاذبه به سمت هسته کشیده می شوند و همین طور گرم تر می شوند. بخش بیرونی ستاره به قدر کافی گرم می شود تا فرایند همجوشی هسته ای را آغاز کند. ستاره منبع انرژی جدیدی می یابد؛ سپس، پوستهٔ ستاره آغاز به سوختن می کند و گرمای تولید شده باعث منبسط شدن ستاره می شود که غول سرخ نامیده می شود.
در ۵ الی ۶ میلیارد سال آینده، خورشید تمام سوخت هیدروژن موجود در هسته خود را مصرف می کند و شروع به منبسط شدن می کند. در بزرگ ترین حالت، سطح آن به حدود مدار فعلی زمین خواهد رسید. سپس خورشید اتمسفر خود را به طور کامل از دست می دهد؛ لایه های بیرونی یک سحابی سیاره ای و هسته یک کوتوله سفید را تشکیل می دهد.
تکامل خورشید در مرحله غول سرخ به طور کامل مدل سازی شده است، اما هنوز مشخص نیست که آیا خورشید زمین را خواهد بلعید یا اینکه زمین در مدار خود باقی خواهد ماند. عدم اطمینان در این مورد به این دلیل است که خورشید درحالی که هیدروژن را می سوزاند، جرم خود را به تدریج از دست می دهد و در نتیجه گرانش آن نیز کمتر شده و باعث می شود در طی چند میلیارد سال آینده مدار زمین ( و بقیه سیارات منظومه شمسی ) به مدار دورتری منتقل شود و زمین از خورشید فاصله بیشتری بگیرد. همچنین عدم قطعیتی در مورد محاسبه مدار سیارات در ۵ الی ۶ میلیارد سال آینده وجود دارد، بنابراین سرنوشت زمین به خوبی مشخص نیست.
در درخشان ترین حالت، خورشید در حالت غول سرخ چند هزار بار درخشان تر از امروز خواهد بود اما دمای سطح آن حدود نیمی از دمای فعلی خواهد بود. در فاز غول سرخ، خورشید به قدری درخشنده خواهد شد که تمام آب موجود روی زمین را به درون فضا تبخیر می کند و زمین دیگر قادر به پشتیبانی از حیات نخواهد بود.

غول سرخ (red giant)
هر ستارۀ بزرگ و درخشان، با سطحی سرد. تصور می شود این نوع ستاره معرف مرحلۀ پایانی تحول ستاره ای نظیر خورشید باشد که همۀ سوخت هیدروژن را در مرکزش به مصرف رسانده، و سوزاندن عناصر سنگین تری مثل هلیوم، کربن، و سیلیسیم را آغاز کرده است. به علت واکنش های هسته ای پیچیده تری که درون غول سرخ رخ می دهد، سرانجام ازنظر گرانشی ناپایدار می شود و شروع به رُمبیدن و گرم شدن می کند. درنتیجه، یا به صورت اَبَرنواختر منفجر می شود و ستاره ای نوترونی برجا می گذارد، یا این که براثر نقصان جرم، به روش تدریجی دیگری، کوتولۀ سفید به وجود می آورد. قطر غول های سرخ بین ۱۰ تا ۱۰۰ برابر قطر خورشید است. به سبب همین بزرگی، درخشندگی شان بسیار زیاد است، ولی دمای سطحی آن ها کمتر از خورشید، و در حدود ۲ تا ۳هزار کلوین (۱,۷۰۰ تا ۲,۷۰۰ درجۀ سلسیوس) است.