غفاری

غفاریان از نخستین خاندان های کاشان بودند که به تشیع گرویدند. با آغاز عصر صفویه مسند قضاوت در امور شرعی شهر کاشان به عهدهٔ علمای این خاندان گذاشته شد و تا پایان دورهٔ زندیه افراد برجستهٔ خاندان، پیوسته به شغل قضاوت اشتغال داشتند. مانند قاضی ضیاءالدین، قاضی رفیع الدین، قاضی جلال الدین و غیره. در دورهٔ سلطنت شاه عباس، میرزا ضیاءالدین، فرزند قاضی رفیع الدین به هند رفت و از جملهٔ نزدیکان اکبر شاه درآمد و مدتی بعد به سمت ایلچی گری هندوستان به ایران فرستاده شد. در سال ۱۱۴۸ قاضی عبدالمطلب غفاری به نمایندگی کاشان به شورای دشت مغان رفت و سواد و بلاغت او در بیان، مورد پسند نادر شاه واقع شد. در دورهٔ افشاریه و زندیه اغلب حکومت کاشان به افراد این خاندان تفویض می شد. قاضی معزالدین غفاری نوادهٔ قاضی عبدالمطلب، تا اواسط دورهٔ زندیه حکومت کاشان را داشت ( و بعد از او داماد وی عبدالرزاق خان کاشی ) و با کفایت خود توانست مردم شهر را از هرج و مرج ها و اوضاع نابسامان آن دوره حفظ کند. سال ها پس از مرگ قاضی معزالدین، آذر بیگدلی صاحب تذکرهٔ آتشکده آذر، معزالدین را چنین مدح می کند:
در دورهٔ قاجار تعدادی از رجال این خاندان به دربار راه یافتند و داخل مشاغل مهم دولتی شدند، از جمله امین الدوله ابوطالب غفاری، اقبال الدوله، صاحب اختیار، اعتبارالممالک و غیره. در چند قرن اخیر، نقاشان معروفی نیز از میان غفاریان برخاسته اند. نخستین نقاش شناخته شدهٔ این خاندان ابوالحسن مستوفی غفاری ( ابوالحسن اول ) در دورهٔ زندیه می زیسته و در فن آبرنگ چیره دست بوده است. میرزا محمدحسن، برادرزادهٔ ابوالحسن اول، معاصر اوایل قاجار بوده و از شاگردان آقا صادق به شمار می رفته است. پسران او، میرزا بزرگ غفاری، میرزا علیرضا و ابوالحسن غفاری ( ابوالحسن ثانی ) نیز نقاش بوده اند. کمال الملک پسر میرزا بزرگ غفاری است.

ما شرق کشور بیرجند هستیم