پس از شکست فرانسه از ارتش آلمان در جنگ جهانی دوم، این کشور به دو قسمت تقسیم شد. قسمتی از فرانسه تحت اشغال آلمان باقی ماند و قسمت دیگر تحت حکومت ویشی اداره می شد. طبق قرارداد متارکهٔ جنگ قرار شد که فرانسوی ها کشتی های جنگی خود را بدون سلاح و سوخت در بنادر خود نگهداری کنند. همان طور که قبلاً هم اشاره کردیم چرچیل گمان می کرد که امکان دارد آلمان این کشتی ها را به نیروی دریایی خود ملحق کند و از آنجا که فرانسه در آن زمان یک قدرت دریایی بزرگ بود این کار می توانست تعادل را در دریاها به ضرر متفقین به هم بزند. به همین دلیل بود که بریتانیا در نبرد مرسی الکبیر ناوگان فرانسه را در این بندر به توپ بست.
در روز هشتم نوامبر ۱۹۴۲ متفقین تحت یک عملیات آبی - خاکی ( عملیات مشعل ) وارد خاک آفریقای شمالی شدند تا از آنجا به عنوان یک سکوی پرش برای حمله به جنوب اروپا استفاده کنند. آیزنهاور، فرمانده عالی متفقین در اروپا، یک توافق محرمانه با دریاسالار دارلان، فرماندهٔ نیروی دریایی ویشی در شمال آفریقا، انجام داد که تحت آن دارلان به همراه ناوگانش به متفقین بپیوندد. هنگامی که جاسوسان هیتلر این خبر را به او دادند او بلافاصله تصمیم گرفت تا تمامی خاک فرانسه را اشغال کند و کشتی های فرانسه را تحت کنترل خود بگیرد.
مذاکرات بین دولت ویشی و رایش در روز ۱۱ نوامبر ۱۹۴۲ آغاز شد. طبق توافقهای صورت گرفته قرار شد تا بندر تولون به عنوان یک دژ دفاعی ویشی تحت حکومت ویشی باقی بماند. دریاسالار رایدر، فرماندهٔ نیروی دریایی هیتلر، فکر می کرد که افسران فرانسوی به خاطر غرور وطن پرستی خود اجازه نمی دهند که کشتی هایشان به دست متفقین بیفتد. او قصد داشت تا احساسات ضد انگلیسی را بین ملوانهای فرانسوی گسترش بدهد اما هیتلر قصد داشت که ابتکار عمل را در دست بگیرد و تمام ناوگان فرانسه را به غنیمت بگیرد. بعضی از افسران آلمانی با این نقشه مخالف بودند اما به هرحال دستورات اجرای آن در روز ۱۹ نوامبر صادر شد. واقعه ترسناکی که چرچیل از آن می ترسید در حال شکل گرفتن بود.
تولون به محاصرهٔ سربازان آلمانی و ایتالیایی درآمد و دریاسالار آیفان، وزیر دریاداری حکومت ویشی، دستور داد تا از ورود آن ها به داخل تأسیسات نظامی ممانعت به عمل آید. او دستور داد تا خدمهٔ کشتی ها آماده باشند تا اگر سربازان محور وارد کشتی ها شدند خدمهٔ کشتی ها آن ها را غرق کنند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر روز هشتم نوامبر ۱۹۴۲ متفقین تحت یک عملیات آبی - خاکی ( عملیات مشعل ) وارد خاک آفریقای شمالی شدند تا از آنجا به عنوان یک سکوی پرش برای حمله به جنوب اروپا استفاده کنند. آیزنهاور، فرمانده عالی متفقین در اروپا، یک توافق محرمانه با دریاسالار دارلان، فرماندهٔ نیروی دریایی ویشی در شمال آفریقا، انجام داد که تحت آن دارلان به همراه ناوگانش به متفقین بپیوندد. هنگامی که جاسوسان هیتلر این خبر را به او دادند او بلافاصله تصمیم گرفت تا تمامی خاک فرانسه را اشغال کند و کشتی های فرانسه را تحت کنترل خود بگیرد.
مذاکرات بین دولت ویشی و رایش در روز ۱۱ نوامبر ۱۹۴۲ آغاز شد. طبق توافقهای صورت گرفته قرار شد تا بندر تولون به عنوان یک دژ دفاعی ویشی تحت حکومت ویشی باقی بماند. دریاسالار رایدر، فرماندهٔ نیروی دریایی هیتلر، فکر می کرد که افسران فرانسوی به خاطر غرور وطن پرستی خود اجازه نمی دهند که کشتی هایشان به دست متفقین بیفتد. او قصد داشت تا احساسات ضد انگلیسی را بین ملوانهای فرانسوی گسترش بدهد اما هیتلر قصد داشت که ابتکار عمل را در دست بگیرد و تمام ناوگان فرانسه را به غنیمت بگیرد. بعضی از افسران آلمانی با این نقشه مخالف بودند اما به هرحال دستورات اجرای آن در روز ۱۹ نوامبر صادر شد. واقعه ترسناکی که چرچیل از آن می ترسید در حال شکل گرفتن بود.
تولون به محاصرهٔ سربازان آلمانی و ایتالیایی درآمد و دریاسالار آیفان، وزیر دریاداری حکومت ویشی، دستور داد تا از ورود آن ها به داخل تأسیسات نظامی ممانعت به عمل آید. او دستور داد تا خدمهٔ کشتی ها آماده باشند تا اگر سربازان محور وارد کشتی ها شدند خدمهٔ کشتی ها آن ها را غرق کنند.
