عینک

[ویکی فقه] عینک، وسیله ای معمولا دارای دو دسته و شیشه که روی بینی قرار می گیرد.
از آن به مناسبت در باب صلات و حج نام برده اند.
← در صلات
۱. ↑ توضیح المسائل مراجع، ج۱، ص۴۶۲-۴۶۳.۲. ↑ توضیح المسائل مراجع، ج۱، ص۴۷۵.۳. ↑ مناسک حج (مراجع)، ص۱۷۱.
منبع
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام، ج۵، ص۵۲۷، برگرفته از مقاله «عینک».
...

عینک به قاب های دارای عدسی از جنس شیشه یا پلاستیک گفته می شود که معمولاً به وسیلهٔ دو دسته که روی گوش ها در جلوی چشم های انسان قرار می گیرند. این وسیله برای محافظت از چشم و بهبود بینایی چشم ها و گاهی تنها برای زیبایی و زینت استفاده می شود. عینک های ویژه ای هم هستند که برای مشاهدهٔ صحنه های سه بعدی یا واقعیت مجازی به کار می روند.
عینک ها دارای انواع متفاوت هستند:
عینک های طبّی، عینک آفتابی، عینک های حفاظتی–صنعتی و عینک های متفرقه ( مانند عینک های الکتریکی که برای نابینایان استفاده می شود )
عینک آفتابی عینکی با عدسی های تیره است که برای محافظت چشم از نور شدید محیط و پرتوهای خطرناک خورشید مانند پرتو فرابنفش به کار می رود. به عینکی که عدسی آن شعاع های نور عبور یافته را به هم نزدیک نموده یا دور سازد ( واگرا یا همگرا باشد ) و همچنین عینک آفتابی که دارای انواع مختلف عدسی های جذبی پرتوی نور مضر برای محافظت چشم است «عینک طبی» می گویند. عینک طبی بیشتر برای اصلاح دید در عیوب انکساری چشم به کار می رود.
نخستین عینک قابل قرار دادن روی صورت را سالوینو دارماتی ( Salvino d'Armati ) ، اهل ایتالیا، در سال ۱۲۸۴ میلادی ساخت.
به عینکی که عدسی آن شعاع های نور عبور یافته را به هم نزدیک نموده یا دور سازد ( واگرا یا همگرا باشد ) عینک طبی می گویند. عینک طبی برای اصلاح دید در عیوب انکساری چشم به کار می رود. اصلاح دید نزدیک بینی با عدسی مقعر یا واگرا و اصلاح دید دوربینی با عدسی محدب یا همگرا است. در پیرچشمی از دو عینک یکی برای دور و یکی برای نزدیک یا عینک دودید استفاده می شود. در آستیگماتیسم از عینک استوانه ای کمک گرفته می شود که دارای محور است.
برخی مردم عینک می زنند تا بتوانند واضح ببینند. عینک ها عدسی هایی از جنس شیشه یا پلاستیک دارند که پرتوهای نور را قبل از ورود به جشم منحرف می کنند. آن گاه عدسی چشم می تواند نور را چنان متمرکز کند که تصویر واضحی از جسم بر روی شبکیه، که در عقب چشم واقع است، تشکیل می شود.
عینک نخستین بار در قرن سیزدهم میلادی در اروپا استفاده شد. با تکامل صنعت چاپ در قرن پانزدهم استفاده از عینک افزایش یافت و در قرن حاضر و با اجرای برنامهٔ آموزش عمومی، استفاده از آن گسترش یافته است.
قدیمی ترین یادکرد از عینک در شعر فارسی، مربوط به عبدالرحمن جامی در سدهٔ ۹ قمری است.

عینک (glasses)
یک جفت عدسی قرار گرفته در قاب، برای اصلاح یا افزایش دید. عینک در جلو چشم ها قرار می گیرد. عیوب متداول چشم که با عدسی تصحیح می شوند عبارت اند از نزدیک بینی، دوربینی، و آستیگماتیسم که به ترتیب با استفاده از عدسی های کروی - مقعر، محدب، و عدسی های استوانه ای اصلاح می شوند. عدسی های کروی و استوانه ای را می شود ترکیب کرد. عینک های دوکانونی، که از ترکیب دو عدسی با انحناهای متفاوت ساخته می شوند، هم دید دور را تصحیح می کنند و هم برای مطالعه مناسب اند. عینک هایی با کانون متغیر نیز همین اثر را دارند، بدون این که بین دو عدسی خطی دیده شود. احتمالاً عینک را راهبی فلورانسی در قرن ۱۳م اختراع کرد. در آن زمان کمتر کسی به نقص بینایی خود پی می برد. پس از اختراع چاپ، تقاضا برای عینک به سرعت افزایش یافت. اکنون با استفاده از شیشه های حساس به نور عدسی هایی می سازند که در نور شدید تیره می شوند و در محیط هایی با نور معمولی به رنگ عادی برمی گردند. همچنین، استفاده از عدسی های سبک پلاستیکی و نیز عدسی های تماسی یا کنتاکت لنز، که به جای عینک به کار می روند، متداول شده است.