عهدنامه کاناگاوا

عهدنامهٔ کاناگاوا ( به ژاپنی: 日米和親条約 Nichibei Washin Jōyaku ) به معنی پیمان دوستی بین ژاپن و ایالات متحده آمریکا، نام عهدنامه ای است که در ۳۱ مارس سال ۱۸۵۴ میلادی و در دوران شوگون سالاری توکوگاوا بین کشور ژاپن و ایالات متحده آمریکا به امضا رسید.
سیاست انزوا در ژاپن بیش از دو قرن ادامه داشت. در ۸ ژوئیه سال ۱۸۵۳ میلادی متیو سی. پری ( زمان حیات ۱۰ آوریل ۱۷۹۴–۴ مارس ۱۸۵۸ ) افسر نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا همراه با چهار ناو جنگی در بندر یوکوهاما لنگر انداخت و با تقدیم نامهٔ رسمی رئیس جمهور آمریکا به امپراتور ژاپن خواستار بازکردن درهای تجارت آزاد، حفاظت از کشتی های خراب شده آمریکایی، تهیه زغال سنگ و دیگر مواد لازم جهت کشتی های تجاری در یک یا دو بندر ژاپنی شد. پری پس از تحویل نامه و تهدید به بازگشت بندر را به قصد چین که در آن هنگام درگیر شورش تای پینگ بود و احتمال به وجود آمدن ضرر برای منافع آمریکا به وجود آمده بود، ترک کرد و ابتدا به اوکیناوا و سپس به هنگ کنگ رفت. شوگون سالاری توکوگاوا پس از پذیرفتن نامه قول داد که سال بعد به این نامه پاسخ بدهد. ناخدا پری پس از چند ماه با ناوگانی قوی تر و به همراه ۹ کشتی[ ۱] جنگی دوباره به ژاپن برگشت و عهدنامهٔ کاناگاوا بین دو کشور بسته شد. این عهدنامه دارای ۱۲ شرط است. [ ۲] [ ۳]
پیمان صلح و دوستی ژاپن و آمریکا دوازده ماده دارد:
ماده آخر، ماده دوازدهم، شرط کرده بود که مفاد این پیمان باید توسط رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا و «حاکم ژاپن» ظرف ۱۸ ماه تصویب شود. در آن زمان، شوگون توکوگاوا ایه سادا عملاً حاکم ژاپن بود و برای امپراتور ژاپن تعامل با خارجی ها خارج از بحث بود. متیو سی. پری پیمان نامه را با نمایندگان شوگون به سرپرستی نماینده هایاشی آکیرا ( 韑 ) منعقد کرد و متن متعاقباً، با اکراه توسط، امپراتور کومی تأیید شد.
این پیمان در ۲۱ فوریه ۱۸۵۵ تصویب شد. طبق پیمان کاناگاوا دو بندر هاکوداته و شیمودا جهت انجام تدارکات و تجارت بر روی کشتی های آمریکایی گشوده می شد و به کشتی های آمریکایی که دچار شکستگی و آسیب دیدگی بودند در این بنادر رسیدگی و کمک رسانی می شد. به یک کنسول آمریکایی اجازهٔ اقامت در شیمودا داده می شد تا مراقب امور تجاری و اتباع آمریکایی در آن بندر باشد. [ ۴]