مریم با عناوینِ بسیاری مانندِ مادرِ مقدّس، مَدونا، بانوی ما و با القابی هم چون ستارهٔ دریا، شه بانوی آسمان، علتِ شادیِ ما و دعاواره هایی مثلِ پاناگیا، مادرِ رحمت و در پایان با نام هایی مرتبط با مکان ها مثلاً بانوی لُرِتوییِ ما و بانوی گوآدالوپیِ ما شناخته می شود.
همهٔ این وصفگری ها، به همان مریم، مادرِ عیسی مسیح ( در عهدِ جدید ) اشاره دارند و کاتولیک های روم، ارتدکس هایِ شرقی، ارتدکس هایِ مشرقی و برخی از آنگلیکن ها، آن ها را به شیوه های مختلفی استفاده می کنند. ( توجه کنید که مریمِ مَجدَلیه، مریمِ کلوپا و مریمِ سالومه زنانِ متفاوتی هستند ) .
برخی وصف گری ها از مریم را می توان به درستی «عنوان» خواند، همان هایی که طبیعتی جزمی دارند، در حالی که برخی از آن ها دعاواره هستند. سایرِ وصف گری ها، شاعرانه یا تمثیلی هستند یا این که وِجههٔ قانونی و شرعیِ آن ها سُست یا حتی ناموجود است. با این حال، بخشی از دین داریِ همگانیِ مسیحیان را شکل می دهند. این وصف گری ها، با درجاتِ مختلفی نزدِ مقاماتِ کلیسا پذیرفته شده اند. گروهی دیگر از عناوین هستند که به نگاره های مریم در هنرِ مریمانیِ کاتولیک و به طورِ کلّی هنر اشاره می کنند. طیفِ وسیعی از عناوینِ مریمانی نیز به تنظیمات موسیقی تعلق دارد. [ ۱]
شمارِ نسبتاً زیادی از عناوینی که به مریم داده شده اند را می توانیم به روش های مختلفی توضیح دهیم. [ ۲] برخی عناوین به دلایلِ جغرافیایی و فرهنگی رشد کردند؛ برای مثال از طریقِ احترام به نمادهای خاص؛ برخی دیگر هم مربوط به تجلیاتِ مریم بودند.
باورمندان، در طیفی گسترده از نیازهایِ انسانی در موقعیت های مختلف، شفاعتِ مریم را می جویند. همین هم باعثِ پیدایشِ عناوینِ بسیاری برای او شده است ( مشاورِ نیکو، دست گیرِ بیماران و غیره ) . افزون براین ها، سرسپردگیِ دینی و اندیشیدن به زوایای مختلفِ نقشِ مریم در زندگیِ عیسی، باعثِ پدیدآمدنِ عنوان های دیگری نیز شده؛ مانندِ «بانوی غم های ما». [ ۳] و بازهم عنوان های بیشتری هستند که از اصول و آموزه هایی مثلِ عروجِ مریم، خواب رفتِ مادرِ خدا و لقاحِ پاک گرفته شده اند.
بزرگداشتِ مریم یا «فرقهٔ عبادی» در سال ۴۳۱ ب. م. تثبیت شد، یعنی هنگامی که در شورای اِفِسوس، عبارتِ تئوتوکوس ( مریم، حامل یا مادرِ خدا ) به عنوانِ یک اصلِ ایمانی اعلام شد. پس از آن، عباداتِ مریمانه، که محورش روابطِ ظریف و پیچیده میانِ مریم، عیسی و کلیسا بود، نخست در شرق و سپس در غرب شکوفا شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفهمهٔ این وصفگری ها، به همان مریم، مادرِ عیسی مسیح ( در عهدِ جدید ) اشاره دارند و کاتولیک های روم، ارتدکس هایِ شرقی، ارتدکس هایِ مشرقی و برخی از آنگلیکن ها، آن ها را به شیوه های مختلفی استفاده می کنند. ( توجه کنید که مریمِ مَجدَلیه، مریمِ کلوپا و مریمِ سالومه زنانِ متفاوتی هستند ) .
برخی وصف گری ها از مریم را می توان به درستی «عنوان» خواند، همان هایی که طبیعتی جزمی دارند، در حالی که برخی از آن ها دعاواره هستند. سایرِ وصف گری ها، شاعرانه یا تمثیلی هستند یا این که وِجههٔ قانونی و شرعیِ آن ها سُست یا حتی ناموجود است. با این حال، بخشی از دین داریِ همگانیِ مسیحیان را شکل می دهند. این وصف گری ها، با درجاتِ مختلفی نزدِ مقاماتِ کلیسا پذیرفته شده اند. گروهی دیگر از عناوین هستند که به نگاره های مریم در هنرِ مریمانیِ کاتولیک و به طورِ کلّی هنر اشاره می کنند. طیفِ وسیعی از عناوینِ مریمانی نیز به تنظیمات موسیقی تعلق دارد. [ ۱]
شمارِ نسبتاً زیادی از عناوینی که به مریم داده شده اند را می توانیم به روش های مختلفی توضیح دهیم. [ ۲] برخی عناوین به دلایلِ جغرافیایی و فرهنگی رشد کردند؛ برای مثال از طریقِ احترام به نمادهای خاص؛ برخی دیگر هم مربوط به تجلیاتِ مریم بودند.
باورمندان، در طیفی گسترده از نیازهایِ انسانی در موقعیت های مختلف، شفاعتِ مریم را می جویند. همین هم باعثِ پیدایشِ عناوینِ بسیاری برای او شده است ( مشاورِ نیکو، دست گیرِ بیماران و غیره ) . افزون براین ها، سرسپردگیِ دینی و اندیشیدن به زوایای مختلفِ نقشِ مریم در زندگیِ عیسی، باعثِ پدیدآمدنِ عنوان های دیگری نیز شده؛ مانندِ «بانوی غم های ما». [ ۳] و بازهم عنوان های بیشتری هستند که از اصول و آموزه هایی مثلِ عروجِ مریم، خواب رفتِ مادرِ خدا و لقاحِ پاک گرفته شده اند.
بزرگداشتِ مریم یا «فرقهٔ عبادی» در سال ۴۳۱ ب. م. تثبیت شد، یعنی هنگامی که در شورای اِفِسوس، عبارتِ تئوتوکوس ( مریم، حامل یا مادرِ خدا ) به عنوانِ یک اصلِ ایمانی اعلام شد. پس از آن، عباداتِ مریمانه، که محورش روابطِ ظریف و پیچیده میانِ مریم، عیسی و کلیسا بود، نخست در شرق و سپس در غرب شکوفا شد.
wiki: عنوان های مریم