عنصر اچ تی ام ال

یک عنصر اچ تی ام ال، نوعی مؤلفه سند اچ تی ام ال ( زبان نشانه گذاری فرامتن ) ، و یکی از چندین نوع گره اچ تی ام ال است ( گره های متنی، گره های کامنت و موارد دیگر نیز وجود دارد ) . سند اچ تی ام ال، درختی از گره های ساده اچ تی ام ال است. مانند گره های متنی و عناصر اچ تی ام ال که سند را قالب بندی می کنند و به آن معنا می دهند ( مثلاً متن را پررنگ می کنند، آن را در پاراگراف ها، فهرست ها و جداول سازمان دهی می کنند، یا پیوندها و تصاویر را در سند جاسازی می کنند ) . هر عنصر می تواند با کمک صفت های اچ تی ام ال، تعریف و وضعیت مشخصی بگیرد. عناصر همچنین می توانند محتوا داشته باشند، از جمله عناصر دیگر و متن.
موقعیت یک عنصر از یک تگ شروع آغاز می شود و با یک تگ پایان، خاتمه می یابد. [ ۱] بسیاری از عناصر در یک سند اچ تی ام ال، اما نه همه آنها، از این قاعده پیروی می کنند که به صراحت در مشخصات اچ تی ام ال ۴٫۰۱ آمده است:
عناصر، تگ نیستند. برخی افراد هستند که عناصر را به نام تگ می شناسند و از آنها با نام تگ یاد می کنند ( به عنوان مثال، «تگ P» ) . به یاد داشته باشید که عنصر یک چیز است و تگ ( چه تگ شروع، چه تگ پایان ) چیز دیگری است. برای مثال، عنصر HEAD همیشه وجود دارد، حتی اگر هر دو تگ شروع < head> و تگ پایان < / head> ، در نشانه گذاری وجود نداشته باشند. [ ۱]
همچنین، توصیه نامه کنسرسیوم وب جهان گستر در نسخه دوم اچ تی ام ال ۵٫۱، به صراحت می گوید:
از تگ ها، برای تعیین حد شروع و پایان عناصر در نشانه گذاری استفاده می شود. ( . . . ) تگ های شروع و پایان برخی از عناصر عادی را می شود حذف کرد، ( . . . )
محتویات عنصر باید دقیقاً بعد از تگ شروع ( که ممکن است در موارد خاص به طور ضمنی اشاره شود ) و درست قبل از تگ پایان ( که در موارد خاص ممکن است مجدداً به طور ضمنی اشاره شود ) قرار گیرد.
و:
برخی از تگ ها را می توان حذف کرد. نکته:
حذف تگ شروع یک عنصر ( . . . ) به معنای عدم وجود آن عنصر نیست. ضمنی است، اما هنوز وجود دارد. به عنوان مثال، یک سند HTML همیشه دارای یک عنصر ریشه < html> است، حتی اگر رشته < html> در هیچ جایی از نشانه گذاری ظاهر نشود.
در سینتکس اچ تی ام ال، بیشتر عناصر با یک تگِ شروع و یک تگِ پایان نوشته می شوند و محتوا در بین آن ها قرار دارد.
< تگ> . . . محتوا . . . < تگ/> یک تگ اچ تی ام ال از یک نام عنصر که توسط پرانتز شکسته < > احاطه شده است، تشکیل می شود. یک تگ پایانی همچنین دارای یک اسلش، بعد از باز کردن براکت اول است تا آن را از تگِ شروع متمایز کند. به عنوان مثال، یک پاراگراف که با عنصر < p> نشان داده می شود، به صورت زیر نوشته می شود: