عنایت الله سمیعی

تحصیلاتش را در رشت آغاز کرد و در مدرسه‏ سیاسى تهران ادامه داد، سپس به اروپا رفت و پس از پایان تحصیلات در رشته حقوق، به ایران بازگشت و در سال ۱۲۹۳ به استخدام دولت درآمد. چندی رئیس معارف و اوقاف گیلان بود. بعد در وزارت کشور مدیر اداره شرق شد و سپس به مدیرکلى وزارت معارف رسید.
هنگامى که رضاخان سردار سپه به نخست ‏وزیرى رسید، ریاست دفتر خود و هیئت وزیران را به او سپرد. سمیعی توانست اعتماد کامل رضا خان را به خود جلب کند و فوق ‏العاده طرف اعتماد بود. در اوایل سلطنت رضاشاه، سمیعی معاون وزارت داخله ( کشور ) شد و در اول بهمن ۱۳۰۶ یحیی قراگوزلو که بتازگی وزیر معارف کابینه مخبرالسلطنه هدایت شده بود، سمیعی را به عنوان معاون خود به مجلس معرفی کرد.
سمیعی سپس وزیر مختار ایران در بغداد شد و سفارت ایران در عراق را تأسیس کرد تا بهمن ۱۳۰۹ در بغداد بود تا به تهران احضار شد و کفالت ( سرپرستی ) وزارت تازه تأسیس اقتصاد ملی را از محمدعلی فروغی تحویل گرفت.
سیاستگذاری وزارت اقتصاد ملی در دست مهدی قلی هدایت نخست وزیر بود و سمیعی تنها وزارتخانه را اداره می کرد. در دوران سرپرستی او، قانون انحصار تجارت خارجی در ششم اسفند ۱۳۰۹ به تصویب مجلس رسید که حق وارد کردن و صادر کردن کلیه محصولات طبیعى و صنعتى و تعیین موقتى یا دائمى میزان واردات و صادرات را به انحصار دولت در می آورد. همچنین با تصویب مجلس در شانزدهم خرداد ۱۳۱۰، وزارت اقتصاد ملی را به سه اداره تجارت، فلاحت و صناعت تقسیم شد که در رأس هر کدام یکی از معاونان وزیر جای می گرفت.
با تقسیم وزارت اقتصاد ملی به سه اداره که همگی زیر نظر نخست وزیر اداره می شدند، عملا این وزارتخانه از میان رفت و سمیعی به عنوان وزیر مختار ایران به برلن فرستاده شد. او در دوران مأموریتش در آلمان، ریاست هیئت اعزامى ایران به کمیسیون اقتصادى جهان را به عهده گرفت. در سال ۱۳۱۴ دوره وزیر مختارى ایران در عراق را عهده ‏دار شد اما پس از مدت کوتاهی به تهران فراخوانده و در فروردین ۱۳۱۵ وزارت امورخارجه را عهده دار شد.