عناب

آب وخاک مناسب کشت؛ آب شیرین و خاک شیرین است که محصول بهتری میدهد.
درخت عناب باکیفیت نیز دارای رنگ تنه مایل به قهوه ای و عناب بی کیفیت دارای رنگ تنه صورتی_قرمز می باشد ودرختچه عناب قابل پیوند زدن است. عَنّاب را «خرمای قرمز» و «خرمای چینی» نیز می نامند. عناب باکیفیت دارای نشانه هایی نظیر 1 - رنگ تیره مایل به قهوه ای و نه سرخ وروشن2 - گوشت میوه عناب باکیفیت سفید وشیرین است 3 - چروک درمیوه باکیفیت عناب بسیار کم وناچیز و مرغوبیت آن به صاف بودن سطح میوه است ( عناب چروک برای مصارف دارویی، دمنوش و گرفتن پودر حبه عناب است )
با توجه به کشت گستردهٔ عَنّاب، رویشگاه اصلی این درخت به درستی مشخص نیست ولی چنین تصور می شود که خاستگاه طبیعی آن باید در آسیای جنوبی مابین لبنان، جنوب غرب افغانستان، شمال هندوستان، شبه جزیره کره و جنوب و مرکز چین بوده باشد. ایران دارای رتبه دوم جهانی از نظر سطح زیر کشت و تولید عَنّاب است. سطح زیر کشت محصول عَنّاب در ایران حدود ۳۰۰۰ هکتار می باشد که از این سطح بیش از ۹۵٪ آن یعنی حدود ۲۸۵۰ هکتار آن در خراسان جنوبی واقع شده و ۴۲۰۰ تن محصول عَنّاب از آن تولید می گردد. بررسی سوابق تاریخی خراسان جنوبی نشان می دهد گذشتگان این مرز و بوم کاشت و مراقبت از درخت را یک ضرورت برای بقای خود دانسته و امروزه درختان کهنسال متعددی در این استان به یادگار مانده است که در میان آن ها درختان عَنّاب با نزدیک به ۴۰۰ سال سن هم مشاهده می شوند.
عَنّاب درختچه ای است خزان پذیر که به صورت مستقیم یا کج و معوج رشد کرده و ارتفاعی بین ۵ تا ۱۰ متر پیدا می کند. برگ های بیضی شکلش کشیده، بدون کرک و سبز براق بوده و حاشیه هایش دندانه دار می باشد. گل ها سبز متمایل به زرد و بسیار کوچک بوده، قطرشان به ۵ میلی متر می رسد و دارای ۵ گلبرگ ناپیدا می باشند. میوه های درخت بیضوی شکل و سفت بوده و طولشان به ۲–۳ سانتی متر می رسد. عَنّاب نارس سبز و لغزنده بوده و طعمی شبیه به سیب دارد که پس از رسیدن به رنگ قرمز تیره درآمده و چروک می خورد. میوهٔ عَنّاب که هسته ای دراز و باریک دارد در پاییز به طور کامل می رسد. مزهٔ آن شیرین، خوراکی بوده و دارای خاصیت دارویی می باشد.

منبع لغت نامه دهخدا
فرهنگ فارسی عمید
فرهنگ فارسی معین
فرهنگ فارسی هوشیار
خیلی برام واقعا جالب هست حروف ع عربی صد در صد ق یا قاف همین طور این واژه هیچ وقت در زبان پارسی نبودند
منبع حرف. فرهنگ واژه های اوستا