[ویکی فقه] قرآن کریم برخی از پیامبران را اولوالعزم نامیده است ولی نام آن ها را نبرده است، چنان که خطاب به پیامبر (صلّی الله علیه و آله) می فرماید: «فَاصْبِرْ کَما صَبَرَ اُولُوالْعَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ». بسان پیامبران اولوالعزم صابر باش.
واژة «عزم» در لغت به معنای اراده و تصمیم قطعی، و «اُولُوا» به معنای صاحبان است بنابراین، «اولوالعزم» یعنی افراد صاحب اراده و تصمیم قطعی که هرگز از عمل و کوشش دست نمی کشند.اما درباره این که مقصود از اولوالعزم در آیه یاد شده چیست، و این که آنان چه کسانی هستند، نظریات مختلف وجود دارد.ما در این جا به نقل نظریه ای که در احادیث موثق از ائمه (علیهم السّلام) نقل شده است، بسنده می کنیم، و آن این که: «مراد از پیامبران اولوالعزم، پیامبران صاحب شریعت می باشد، و آنان عبارتند از: حضرت نوح، ابراهیم، موسی، عیسی(علیهم السّلام) و حضرت محمد (صلّی الله علیه و آله)».
عمومیت نبوت
مقتضای دلایل عقلی لزوم بعثت پیامبران، عمومیّت آن است، یعنی هر جا انسان هایی بوده اند که شایستگی دریافت هدایت های معنوی پیامبران را داشته اند، قطعاً خداوند برای آنان پیامبری نیز برانگیخته است.این مطلب از آیات قرآن و روایات اسلامی نیز به دست می آید.قرآن کریم می فرماید:«وَ اِنْ مِنْ اُمَّةٍ اِلاَّ خَلا فِیها نَذِیرٌ». هیچ جمعیتی نبوده است مگر این که بیم دهنده ای داشته باشد.و نیز می فرماید:«وَ لِکُلِّ قَوْمٍ هادٍ». هر قومی را هدایتگری بوده است.و نیز می فرماید:«وَ لَقَدْ بَعَثْنا فِی کُلِّ اُمَّةٍ رَسُولاً...» .در هر جمعیتی پیامبری را برگزیدیم.
← امانتهای رسالت الهی
البته گزارش جامعی از تاریخ پیامبران در دست نیست، و قرآن کریم نیز تصریح نموده است که تنها سرگذشت برخی از آنان را ذکر نموده است؛ چرا که اصولاً شان و رسالت قرآن کریم نقل گزارشهای مفصل تاریخی نیست، بلکه از جریان های تاریخی به اندازه ای که در هدایت انسان ها مؤثر است، بسنده نموده است.از این رو، قطعاً پیامبرانی که در قرآن کریم یاد شده و یا شرح زندگانی آن ها بیان شده است، ویژگی هایی داشته اند که مربوط به یکی از جهات زیر بوده است:۱.زمان و مکان رسالت.۲.قوم و امت رسول.۳.مقام و منزلت پیامبر.۴.آیین و شریعت پیامبر.۵.حوادث مهم و آموزنده تاریخ پیامبر.هر چند تفصیل آن بر ما روشن نیست، ولی با توجه به حکیمانه بودن افعال الهی، یقین داریم که این کار حکیمانه بوده است.
← نتیجه
...
واژة «عزم» در لغت به معنای اراده و تصمیم قطعی، و «اُولُوا» به معنای صاحبان است بنابراین، «اولوالعزم» یعنی افراد صاحب اراده و تصمیم قطعی که هرگز از عمل و کوشش دست نمی کشند.اما درباره این که مقصود از اولوالعزم در آیه یاد شده چیست، و این که آنان چه کسانی هستند، نظریات مختلف وجود دارد.ما در این جا به نقل نظریه ای که در احادیث موثق از ائمه (علیهم السّلام) نقل شده است، بسنده می کنیم، و آن این که: «مراد از پیامبران اولوالعزم، پیامبران صاحب شریعت می باشد، و آنان عبارتند از: حضرت نوح، ابراهیم، موسی، عیسی(علیهم السّلام) و حضرت محمد (صلّی الله علیه و آله)».
عمومیت نبوت
مقتضای دلایل عقلی لزوم بعثت پیامبران، عمومیّت آن است، یعنی هر جا انسان هایی بوده اند که شایستگی دریافت هدایت های معنوی پیامبران را داشته اند، قطعاً خداوند برای آنان پیامبری نیز برانگیخته است.این مطلب از آیات قرآن و روایات اسلامی نیز به دست می آید.قرآن کریم می فرماید:«وَ اِنْ مِنْ اُمَّةٍ اِلاَّ خَلا فِیها نَذِیرٌ». هیچ جمعیتی نبوده است مگر این که بیم دهنده ای داشته باشد.و نیز می فرماید:«وَ لِکُلِّ قَوْمٍ هادٍ». هر قومی را هدایتگری بوده است.و نیز می فرماید:«وَ لَقَدْ بَعَثْنا فِی کُلِّ اُمَّةٍ رَسُولاً...» .در هر جمعیتی پیامبری را برگزیدیم.
← امانتهای رسالت الهی
البته گزارش جامعی از تاریخ پیامبران در دست نیست، و قرآن کریم نیز تصریح نموده است که تنها سرگذشت برخی از آنان را ذکر نموده است؛ چرا که اصولاً شان و رسالت قرآن کریم نقل گزارشهای مفصل تاریخی نیست، بلکه از جریان های تاریخی به اندازه ای که در هدایت انسان ها مؤثر است، بسنده نموده است.از این رو، قطعاً پیامبرانی که در قرآن کریم یاد شده و یا شرح زندگانی آن ها بیان شده است، ویژگی هایی داشته اند که مربوط به یکی از جهات زیر بوده است:۱.زمان و مکان رسالت.۲.قوم و امت رسول.۳.مقام و منزلت پیامبر.۴.آیین و شریعت پیامبر.۵.حوادث مهم و آموزنده تاریخ پیامبر.هر چند تفصیل آن بر ما روشن نیست، ولی با توجه به حکیمانه بودن افعال الهی، یقین داریم که این کار حکیمانه بوده است.
← نتیجه
...
wikifeqh: عمومیت_نبوت